Na een dikke 2 maanden is het maar weer eens tijd om wat van me te laten horen. Ik heb het de afgelopen tijd weer heerlijk druk gehad: 3 keer naar Kyoto, 2x naar Nara, mnt Takao beklimmen, wintersport, Kerst, oud en nieuw en m’n ouders op bezoek. Daarnaast gaat ook werk gewoon door. Daardoor is het bloggen een beetje onderbelicht gebleven, mijn excuses hiervoor. Maar nu zit ik tenminste weer vol motivatie en vol verhalen voor een leuk bericht!

Misschien is het leuk om eens met werk te beginnen. In tegenstelling tot mijn vorige bericht begint het werk nu daadwerkelijk interessant te worden. We hebben in overleg met de kleine grote baas (dr. Mochumaru: het perfecte voorbeeld van een ECHTE baas. Hij heeft z’n afdeling perfect onder controle en is altijd vrolijk!) beslag weten te leggen op een mooi einddoel en we zijn nu tot over onze oren in het inhoudelijke werk beland. Daar mag ik helaas niet inhoudelijk op in gaan, maar ik kan wel zeggen dat m’n computer overuren maakt, en ik het Japanse keyboard al blind kan bedienen. 16 februari gaan we onze eindpresentatie houden. Niet alleen voor de afdeling, maar ook voor een geïnteresseerd bedrijf! Rond Kerst hebben onze collega’s ons uitgenodigd voor de traditionele ‘end of year party’. In een heel chique restaurant midden in Ginza hebben we heeerlijk gegeten en gedronken en vooral heel veel lol gemaakt. Vervolgens zijn we met de grote kleine baas en enkele overgebleven collega’s nog wat verder wezen drinken in een traditionele Japanse pub. Om elkaar nog op z’n Japans nog wat beter te leren kennen…

Niet lang nadat ik het vorige bericht heb geplaatst zijn we met ons vieren (Ik, Pepijn, Valerie en Erik) naar Kyoto afgereist waar Thijs en Emiel ook met familie aanwezig waren. Kyoto is in tegenstelling tot Tokyo een zichtbaar historische stad. Door de hele stad zijn Tempels, Paleizen, Shrines en andere prachtige bouwwerken te vinden. We verbleven op de zolder van een van de fijnste hostels die ik tot nu toe ben tegen gekomen, maar wel met originele tatami matten op de grond met bijpassende traditionele bedden. Lees: matrasjes van 3 cm dik, die verbazingwekkend lekker lagen. Bij het bezichtigen van die tempels is mij duidelijk geworden waar de talenten van het Japanse volk liggen: prachtige bouwwerken, in harmonie met de omgeving. En misschien nog wel mooier dan de tempels zelf zijn de tuinen die er omheen liggen. Ik kan jullie nu overladen met anekdotes, lange verhalen van hoe mooi het wel niet is, historische feitjes en bouwkundige details… maar veel liever laat ik jullie gewoon zelf aanschouwen hoe prachtig dit alles is. Tijdens deze trip heb ik mijn camera amper los gelaten en was ik heeel blij met m’n reserve batterij. Dus hier zijn de Fotos:

Een van de ander hoogtepunten van de afgelopen weken was het beklimmen van mnt Takao. Dit is een bergje op treinafstand (we konden gewoon onze metro kaart gebruiken) van Tokyo en blijkbaar heel populair onder Tokyöers. Er staan een paar tempeltjes en er gaat een weg naar boven. Eerlijk gezegd viel het allemaal een beetje tegen. We sjokten met de enorme stoet japanners naar boven en eigenlijk overal was het vervelend druk en stonden er toeristische winkeltjes. Totdat, we voorbij de laatste tempel waren, daar was opeens geen kip weer (want er stonden geen bordjes meer) en begon de natuur. Precies op dat moment ging de zon onder in een weids uitgespreid dal, en begreep ik waarom dit nou zo een fijne plek was. De gesprekken beperkten zich tot filosofische uitspraken en diepzinnige gedachten (en tips over fotografie) en ik kwam werkelijk tot rust. Vlak voordat de zon helemaal achter de prachtig gekleurde bossen was verdwenen vingen we nog een dieprode glip van mnt. Fuji op en was het leven op z’n best. Helaas voor de japanners staat dat niet duidelijk op de bordjes dus zal 99% het niet meemaken, ook al zijn ze er met z’n allen nog geen 200 meter vandaan.

'

Vlak voor kerst zijn we naar studio Ghibli geweest. Waarschijnlijk heb je daar net als ik nog niet veel van gehoord, maar het is het Japanse equivalent van pixar studios. Ze zijn bekend van de werkelijk prachtige animatie films zoals “princes mononoke”, “Nausicaä of the Valley of the Wind” en het Oscar winnende “Spirited Away”. Maar niet alleen de films zijn prachtig, het museum is ook een plaatje. Het museum is compleet in de fantasiestijl van de films gebouwd. Dit betekent: overal trappen, doorgangen, overlopen, kamers, en bruggen. Wanneer je dan bij het dak aankomt wacht daar een enorm standbeeld van een van de robots uit de film, midden in een mooie Japanse tuin. Als je van dit soort films houd is dit museum zeker een bezoek waard.

Toen was het moment daar: mijn familie kwam naar Japan! Na een turbulente reis, maar een goede vlucht kon ik ze oppikken bij het vliegveld. Het kwam mij goed uit dat iedereen moe was, want dan kon ik tenminste lekker veel praten. De dagen erop heb ik ze door heel Tokyo geleid. Ik heb geprobeerd zo veel mogelijk te laten zien in de vijf dagen die we in Tokyo hadden. Hierbij is de conditie van iedereen goed op de proef gesteld, aangezien Tokyo een stad is waar je wel moet lopen om er iets van te zien. Gelukkig kon iedereen mij gewoon lekker volgen en was ik de enige die op de weg hoefde te letten. Voor we het wisten was het ook kerst. Ik heb kerst twee keer gevierd: een keer met m’n vrienden en ook met m’n familie. Dit was echter nog best wel lastig: want wat doe je met kerst als je geen fatsoenlijke thuisbasis hebt voor 5 man? Hotel was te saai, mijn kamer te klein… Gelukkig heeft Tokyo genoeg te bieden voor een leuke dag. We zijn begonnen met een ontbijt en een heerlijke wandeling in het park naast het Hotel, want het was prachtig weer. Vervolgens zijn we richting de wolkenkrabbers gewandeld en hebben we ons nogmaals verbaast over hoe verschrikkelijk hoog die eigenlijk zijn (allemaal meer dan 200m!). Met de lunch heb ik ze laten proeven van een typisch Japans “working man’s” restaurant. Simpel, maar heerlijk! En uiteraard hebben we de dag afgesloten in het prachtig aangeklede Roppongi en Ginza (de enige plekken in Tokyo waar wel een kerstsfeer hing). De dagen hierna zijn we met de snelste Shinkansen (bullit train! Mathijs heeft 270 km/h gemeten!) naar Kyoto afgereisd. En ook dit keer was ik weer diep onder de indruk van de vele tempels, shrines en parken. Het is gewoon onbeschrijfelijk hoe mooi zo een plek kan zijn. Maar om toch een poging te wagen: Na een lange, volle en drukke dag wandelen kwamen we aan bij de laatste geplande Tempel van de dag. In eerste instantie een tempel als alle anderen, maar het laatste “huisje”waar we in gingen -schoenen uit- bleek een heel houten complex van open gangen, mooie kamers en prachtige Japanse tuinen te zijn. Na elke hoek werd je weer verrast door een indrukwekkende schildering, doordacht beplante bonsai bomen, vijvers, heuvels… Op dat moment ging ook het weer meespelen: de hagel kwam als knikkers uit de hemel vallen en alles werd stil en het begon zelfs anders te ruiken. Op dat moment, met mijn familie, zittend op een veranda uitkijkend over de mooiste tuin die ik ooit had gezien besefte ik weer eens hoe mooi het leven kan zijn.

Na nog een prachtige dag Nara hebben we de shinkansen weer terug naar Tokyo gepakt, want het was oud en nieuw! Iedereen had er hoge verwachtingen van, want het beste vuurwerk komt nou eenmaal uit Japan. En na een rendez-vous met mijn vrienden stonden we met z’n allen voor een prachtig uitgedoste shrine bij Roppongi af te tellen. Er waren een hoop ballonnen uitgedeeld, er was een groot vuur aangestoken en het was gezellig druk. Toen was het zo ver!

10.. 9.. 8.. 7.. (nog niks te zien) 6.. 5.. 4.. 3… 2…. 1…. *niks*

…

*felicitaties*

…

*nog steeds niks*

Er was gewoon helemaal GEEN vuurwerk! Gelukkig hadden mijn vrienden zich daar al op voorbereid en die hadden eigen vuurwerk ingekocht. Maar toen we dat afstaken was de teleurstelling zelfs nog groter, uiteindelijk waren de sterretjes nog het hoogtepunt van de avond (dit is later in Nara nog dubbel en dwars goedgemaakt). We hebben er maar het beste van gemaakt en het is uiteindelijk een van de beste avonden uit van de reis tot nu toe geworden! En na nog een laatste dag in Tokyo was hiermee ook mijn hereniging met Papa, Mama Vivian en Mathijs afgelopen…

Poeh… Wat moet ik nu schrijven? Er zijn nog zooooo veel dingen die ik met jullie wil delen. Ik kan het hebben over onze super leerzame bedrijfsbezoeken aan Yamaha en Nissan, waar we met de echte engineers hebben kunnen discussiëren en waar we een geweldige rondleiding door de fabriek hebben gehad. Ik kan beschrijven hoe we met echte Japanners in kroegen, barretjes, clubs en karaokezaaltjes hebben bezocht. Ik kan onder woorden brengen hoe denderend de vuurwerkshows in Nara en lake Kawaguchi waren. Met onder andere vuurwerk in de vormen rendier, konijn, planeet hartje, dubbele knallers, gold trails, en gewoon hemelvullende bommen met knallen waarvan de echo’s nog minstens 10 seconden nagalmden. Of ik omschrijf de geweldige viering van het achtjarig bestaan van de Ageha (grootste club van Japan), waar onze landsgenoot en top 10 dj van de wereld Ferry Corsten een legendarische avond heeft afgesloten. Of over de salsa lesjes (jaja, ik!) die ik heb gehad. Of de zinderende voetbal wedstrijd Nederland – Japan die we tegen onze collegas hebben gespeeld. Of nog een keer vol lof over de Kerstavond die Valerie Thijs en Emiel hadden georganiseerd, waarvan ik nog steeds een glimlach krijg als ik er aan denk. Of het verhaal van met z’n allen bloot badderen in een natuurlijke Hot-Spring (mannen vrouwen wel gescheiden hoor). Maar ik denk dat ik al deze verhalen lekker bewaar voor een goed moment als ik jullie weer persoonlijk spreek ;) Het enige verhaal wat ik jullie niet ga onthouden is:

Wintersport! Eindelijk is het zo ver! Wintersport in Japan, veel blijer kun je mij niet maken! Ik heb hier zo’n zin in gehad dat ik de organisatie ook zelf op mij heb genomen en dus zijn we met de nachtbus naar Hakuba, bij Nagano, gereden. Toen we daar aankwamen om 5:50 ’s ochtends was het echter nog donker en heeel koud. Gelukkig was ons hostel (Ks House, nog een zo’n verhaal voor thuis!) makkelijk te vinden en konden we met een kopje Thee en Koffie onder een verwarmde tafel wachten tot de dag ging beginnen. Het plan was om met ons vijfen te skiën en Erik ging snowboarden. Emiel had echter nog geen enkele ervaring, dus die hebben we met ons allen ski les gegeven. De eerste ochtend valt dat toch altijd wat tegen, je loopt veel tegen de berg op, en je maakt weinig meters. Maar als een of ander mirakel, toen we het eind van de dag Emiel weer ophaalden van de groene piste kon hij gewoon skiën! Dit was erg handig voor ons, want we konden dus met z’n allen de berg op. Toen werden ook gelijk de grootste verschillen met europa duidelijk: In Japan heb je veel meer snowboarders, het landschap is minder ruig (het zit ook lager) en de sneeuw is geweldig!! Ik heb nog nooit zo veel sneeuw gehad op een wintersport. Op dag drie zagen we Emiel al van de rode piste af razen. Als echte Hollanders hadden we inkopen gedaan om goedkoop uit te zijn met eten, en om zo lekker ’s avonds in de prima verzorgde woonkamer te kunnen ontspannen. Op een gegeven moment hebben ze me ook uitgedaagd om de zwarte Olympische piste af te gaan, en als ik word uitgedaagd, dan doe ik dat ook! Dat ging gelukkig super goed! Maar dat kwam waarschijnlijk ook omdat ik de dag ervoor dezelfde piste met heel veel vallen en opstaan al een keer had geoefend ;) De een-na-laatste dag bood Erik aan om snowboard les te geven, dus dat hebben we gedaan het het was echt suuuper leuk. En ik ben nog nooit zo veel gevallen als die dag. De laatste dag heb ik stunt skietjes gehuurd en ben ik met Erik gaan oefenen op sprongetjes en grinds maken. En ik heb er een ding geleerd: als je voor je gevoel echt heeeeel hoog over de schans springt, kijk dan NIET de foto’s terug, want dan blijkt het tegendeel :p

Hiermee ben ik een beetje aan het eind van dit Blog bericht gekomen. En met het einde van dit bericht realiseer ik mij ook dat het einde van mijn reis snel nadert. Sterker nog, Ik heb hier nog minder dan een maand! Wat gaat dat snel zeg… zo snel zelfs dat ik nu aan het plannen ben om nog ietsje langer te blijven. Voor mijn gevoel heb ik in mijn tijd hier vooral heel veel Tokyo gezien Dit is prachtig (en te beschouwen als een land op zich), maar ik vind het zonde om niet nog wat meer van het landschap van Japan gezien te hebben nu ik er toch ben. Zoals het er nu uit ziet ga ik nog ongeveer 2 weken extra in mijn eentje door het zuiden van Japan trekken (alle tips zijn welkom) voordat ik weer naar Nederland vlieg. Maar als ik hier meer over weet zal ik jullie natuurlijk informeren.

En daarmee is dit bericht echt afgelopen! Heel erg bedankt voor het lezen! Geniet van de Foto’s en alle feedback, e-mails of indirecte berichten wordt gewaardeerd.

Dikke knuffel en groeten uit Japan,

Chris

PS heel binnenkort zal ik op m’n blog een special posten over mijn dagelijkse fietstocht dwars door Tokyo van en naar werk, inclusief film!