tropisch

Hallo iedereen,

Ik heb besloten om niet via Tokyo maar via Osaka terug te vliegen naar Nederland. Dit na alle negatieve berichten over de kerncentrale, en de veeeeele verzoeken (waarvoor dank!) om niet die kant op te gaan. Mijn aankomst in Nederland veranderd hierdoor niet, ik ben gewoon de 22e weer thuis.

Mijn reis gaat ook nog heel fijn! Na Kagoshima en Okinawa ben nu aanbeland in het zuidelijkste puntje van mijn trip: Iriomote. Het is hier prachtig! Dit is precies zoals je je een tropisch eiland voorstelt, jungle, palmen witte stranden en een blauwe zee. Nu moet alleen het weer nog even mee werken, het is maar 15 graden hier. Ik vertrek over 20 minuten voor een kanotocht door de Jungle. dus ik ga het weer kort houden. Ik heb de fotos van m'n trip geupdate, dus geniet er van.

Solo trip

Groeten en tot snel,

Chris

Aardbeving en yaku-shima

Hallo iedereen!

Aller eerst: het gaat goed! Ik had helemaal niks van de aarbeving meegekregen totdat ik van het strand geplukt werd vanwege een tsunami waarschuwing. Iets daarvoor had ik ook al een verontrust smsje van Papa gekregen, maar ik dacht toen nog dat het om de beving van de dag ervoor ging. Ik heb ook van al mijn collegas en vrienden in Japan bericht dat ze oke zijn dus ik maak me geen zorgen meer. Volgens mij zijn de mensen in Nederland zelfs harder geschrokken dan ik. Heel veel dank voor alle attente berichten, smsjes, mailtjes en telefoontjes. Het doet me heel goed om te weten dat er aan mij gedacht wordt :)

de tsunami viel trouwens reuze mee hier, het was een onwaarneembaar golfje van 30cm...

Maar om maar gelijk met een vrolijker bericht verder te gaan: Het is hier praaaaaaachtig. Ik zit nu op het eiland Yaku-shima helemaal in het zuiden van Japan. Het is hier tropisch (maar nu nog niet zo warm) en er is prachtige natuur. Ik ben vandaag om 04:15 uit mijn bed gegaan voor een lange wandeling door het natuurgebied hier, meer dan 20km door bergachtig landschap. Ik heb onderweg bomen van meer dan 3000 jaar oud gezien en ik ben zelfs apen tegen gekomen. voor de kenners: de omgeving in animatiefilm "Princes Mononoke" is geinspireerd op dit gebied!

voor de rest van het verhaal moeten jullie de fotos maar weer bekijken ;)

Solo trip

heeeeeeeeele dikke knuffel vanuit Japan!!

Chris

Solo

Zoals jullie misschien al wisten, ik heb mijn reis nog 2 weken verlengt om nog wat meer van Japan te kunnen zien. Ik ben nu dus in m'n eentje op reis!

Het plan is om de eerste dagen het zuiden van Japan te verkennen (Kyushu) en vervolgens langzaam alle eilandjes richting Taiwan af te gaan :) Op dit moment zit ik in een aangenaam hostel in Kagoshima. De afgelopen 3 dagen heb ik al 2 lange wandelingen gemaakt door prachtige natuurgebieden, en ik heb een dag gereist met alleen stoptreinen (van 8 uur 's ochtends tot 21:30!) . Daarmee kom je blijkbaar ook dus op de meest adembenemende plekken! Maar ik houd het lekker kort nu, want ik heb honger... Ik heb het nog enorm naar m'n zin en ik kijk alweer uit naar de volgende stop (tropisch eiland!)

Ik ga nu lekker wat eten halen, en daarna socializen met de andere gasten :D

de fotos tot nu toe zijn iig hier te vinden:

Solo trip

Hele dikke knuffels en tot heeeeel snel!

Chris

Na een dikke 2 maanden is het maar weer eens tijd om wat van me te laten horen. Ik heb het de afgelopen tijd weer heerlijk druk gehad: 3 keer naar Kyoto, 2x naar Nara, mnt Takao beklimmen, wintersport, Kerst, oud en nieuw en m’n ouders op bezoek. Daarnaast gaat ook werk gewoon door. Daardoor is het bloggen een beetje onderbelicht gebleven, mijn excuses hiervoor. Maar nu zit ik tenminste weer vol motivatie en vol verhalen voor een leuk bericht!

Misschien is het leuk om eens met werk te beginnen. In tegenstelling tot mijn vorige bericht begint het werk nu daadwerkelijk interessant te worden. We hebben in overleg met de kleine grote baas (dr. Mochumaru: het perfecte voorbeeld van een ECHTE baas. Hij heeft z’n afdeling perfect onder controle en is altijd vrolijk!) beslag weten te leggen op een mooi einddoel en we zijn nu tot over onze oren in het inhoudelijke werk beland. Daar mag ik helaas niet inhoudelijk op in gaan, maar ik kan wel zeggen dat m’n computer overuren maakt, en ik het Japanse keyboard al blind kan bedienen. 16 februari gaan we onze eindpresentatie houden. Niet alleen voor de afdeling, maar ook voor een geïnteresseerd bedrijf! Rond Kerst hebben onze collega’s ons uitgenodigd voor de traditionele ‘end of year party’. In een heel chique restaurant midden in Ginza hebben we heeerlijk gegeten en gedronken en vooral heel veel lol gemaakt. Vervolgens zijn we met de grote kleine baas en enkele overgebleven collega’s nog wat verder wezen drinken in een traditionele Japanse pub. Om elkaar nog op z’n Japans nog wat beter te leren kennen…

Niet lang nadat ik het vorige bericht heb geplaatst zijn we met ons vieren (Ik, Pepijn, Valerie en Erik) naar Kyoto afgereist waar Thijs en Emiel ook met familie aanwezig waren. Kyoto is in tegenstelling tot Tokyo een zichtbaar historische stad. Door de hele stad zijn Tempels, Paleizen, Shrines en andere prachtige bouwwerken te vinden. We verbleven op de zolder van een van de fijnste hostels die ik tot nu toe ben tegen gekomen, maar wel met originele tatami matten op de grond met bijpassende traditionele bedden. Lees: matrasjes van 3 cm dik, die verbazingwekkend lekker lagen. Bij het bezichtigen van die tempels is mij duidelijk geworden waar de talenten van het Japanse volk liggen: prachtige bouwwerken, in harmonie met de omgeving. En misschien nog wel mooier dan de tempels zelf zijn de tuinen die er omheen liggen. Ik kan jullie nu overladen met anekdotes, lange verhalen van hoe mooi het wel niet is, historische feitjes en bouwkundige details… maar veel liever laat ik jullie gewoon zelf aanschouwen hoe prachtig dit alles is. Tijdens deze trip heb ik mijn camera amper los gelaten en was ik heeel blij met m’n reserve batterij. Dus hier zijn de Fotos:

Een van de ander hoogtepunten van de afgelopen weken was het beklimmen van mnt Takao. Dit is een bergje op treinafstand (we konden gewoon onze metro kaart gebruiken) van Tokyo en blijkbaar heel populair onder Tokyöers. Er staan een paar tempeltjes en er gaat een weg naar boven. Eerlijk gezegd viel het allemaal een beetje tegen. We sjokten met de enorme stoet japanners naar boven en eigenlijk overal was het vervelend druk en stonden er toeristische winkeltjes. Totdat, we voorbij de laatste tempel waren, daar was opeens geen kip weer (want er stonden geen bordjes meer) en begon de natuur. Precies op dat moment ging de zon onder in een weids uitgespreid dal, en begreep ik waarom dit nou zo een fijne plek was. De gesprekken beperkten zich tot filosofische uitspraken en diepzinnige gedachten (en tips over fotografie) en ik kwam werkelijk tot rust. Vlak voordat de zon helemaal achter de prachtig gekleurde bossen was verdwenen vingen we nog een dieprode glip van mnt. Fuji op en was het leven op z’n best. Helaas voor de japanners staat dat niet duidelijk op de bordjes dus zal 99% het niet meemaken, ook al zijn ze er met z’n allen nog geen 200 meter vandaan.

'

Vlak voor kerst zijn we naar studio Ghibli geweest. Waarschijnlijk heb je daar net als ik nog niet veel van gehoord, maar het is het Japanse equivalent van pixar studios. Ze zijn bekend van de werkelijk prachtige animatie films zoals “princes mononoke”, “Nausicaä of the Valley of the Wind” en het Oscar winnende “Spirited Away”. Maar niet alleen de films zijn prachtig, het museum is ook een plaatje. Het museum is compleet in de fantasiestijl van de films gebouwd. Dit betekent: overal trappen, doorgangen, overlopen, kamers, en bruggen. Wanneer je dan bij het dak aankomt wacht daar een enorm standbeeld van een van de robots uit de film, midden in een mooie Japanse tuin. Als je van dit soort films houd is dit museum zeker een bezoek waard.

Toen was het moment daar: mijn familie kwam naar Japan! Na een turbulente reis, maar een goede vlucht kon ik ze oppikken bij het vliegveld. Het kwam mij goed uit dat iedereen moe was, want dan kon ik tenminste lekker veel praten. De dagen erop heb ik ze door heel Tokyo geleid. Ik heb geprobeerd zo veel mogelijk te laten zien in de vijf dagen die we in Tokyo hadden. Hierbij is de conditie van iedereen goed op de proef gesteld, aangezien Tokyo een stad is waar je wel moet lopen om er iets van te zien. Gelukkig kon iedereen mij gewoon lekker volgen en was ik de enige die op de weg hoefde te letten. Voor we het wisten was het ook kerst. Ik heb kerst twee keer gevierd: een keer met m’n vrienden en ook met m’n familie. Dit was echter nog best wel lastig: want wat doe je met kerst als je geen fatsoenlijke thuisbasis hebt voor 5 man? Hotel was te saai, mijn kamer te klein… Gelukkig heeft Tokyo genoeg te bieden voor een leuke dag. We zijn begonnen met een ontbijt en een heerlijke wandeling in het park naast het Hotel, want het was prachtig weer. Vervolgens zijn we richting de wolkenkrabbers gewandeld en hebben we ons nogmaals verbaast over hoe verschrikkelijk hoog die eigenlijk zijn (allemaal meer dan 200m!). Met de lunch heb ik ze laten proeven van een typisch Japans “working man’s” restaurant. Simpel, maar heerlijk! En uiteraard hebben we de dag afgesloten in het prachtig aangeklede Roppongi en Ginza (de enige plekken in Tokyo waar wel een kerstsfeer hing). De dagen hierna zijn we met de snelste Shinkansen (bullit train! Mathijs heeft 270 km/h gemeten!) naar Kyoto afgereisd. En ook dit keer was ik weer diep onder de indruk van de vele tempels, shrines en parken. Het is gewoon onbeschrijfelijk hoe mooi zo een plek kan zijn. Maar om toch een poging te wagen: Na een lange, volle en drukke dag wandelen kwamen we aan bij de laatste geplande Tempel van de dag. In eerste instantie een tempel als alle anderen, maar het laatste “huisje”waar we in gingen -schoenen uit- bleek een heel houten complex van open gangen, mooie kamers en prachtige Japanse tuinen te zijn. Na elke hoek werd je weer verrast door een indrukwekkende schildering, doordacht beplante bonsai bomen, vijvers, heuvels… Op dat moment ging ook het weer meespelen: de hagel kwam als knikkers uit de hemel vallen en alles werd stil en het begon zelfs anders te ruiken. Op dat moment, met mijn familie, zittend op een veranda uitkijkend over de mooiste tuin die ik ooit had gezien besefte ik weer eens hoe mooi het leven kan zijn.

Na nog een prachtige dag Nara hebben we de shinkansen weer terug naar Tokyo gepakt, want het was oud en nieuw! Iedereen had er hoge verwachtingen van, want het beste vuurwerk komt nou eenmaal uit Japan. En na een rendez-vous met mijn vrienden stonden we met z’n allen voor een prachtig uitgedoste shrine bij Roppongi af te tellen. Er waren een hoop ballonnen uitgedeeld, er was een groot vuur aangestoken en het was gezellig druk. Toen was het zo ver!

10.. 9.. 8.. 7.. (nog niks te zien) 6.. 5.. 4.. 3… 2…. 1…. *niks*

…

*felicitaties*

…

*nog steeds niks*

Er was gewoon helemaal GEEN vuurwerk! Gelukkig hadden mijn vrienden zich daar al op voorbereid en die hadden eigen vuurwerk ingekocht. Maar toen we dat afstaken was de teleurstelling zelfs nog groter, uiteindelijk waren de sterretjes nog het hoogtepunt van de avond (dit is later in Nara nog dubbel en dwars goedgemaakt). We hebben er maar het beste van gemaakt en het is uiteindelijk een van de beste avonden uit van de reis tot nu toe geworden! En na nog een laatste dag in Tokyo was hiermee ook mijn hereniging met Papa, Mama Vivian en Mathijs afgelopen…

Poeh… Wat moet ik nu schrijven? Er zijn nog zooooo veel dingen die ik met jullie wil delen. Ik kan het hebben over onze super leerzame bedrijfsbezoeken aan Yamaha en Nissan, waar we met de echte engineers hebben kunnen discussiëren en waar we een geweldige rondleiding door de fabriek hebben gehad. Ik kan beschrijven hoe we met echte Japanners in kroegen, barretjes, clubs en karaokezaaltjes hebben bezocht. Ik kan onder woorden brengen hoe denderend de vuurwerkshows in Nara en lake Kawaguchi waren. Met onder andere vuurwerk in de vormen rendier, konijn, planeet hartje, dubbele knallers, gold trails, en gewoon hemelvullende bommen met knallen waarvan de echo’s nog minstens 10 seconden nagalmden. Of ik omschrijf de geweldige viering van het achtjarig bestaan van de Ageha (grootste club van Japan), waar onze landsgenoot en top 10 dj van de wereld Ferry Corsten een legendarische avond heeft afgesloten. Of over de salsa lesjes (jaja, ik!) die ik heb gehad. Of de zinderende voetbal wedstrijd Nederland – Japan die we tegen onze collegas hebben gespeeld. Of nog een keer vol lof over de Kerstavond die Valerie Thijs en Emiel hadden georganiseerd, waarvan ik nog steeds een glimlach krijg als ik er aan denk. Of het verhaal van met z’n allen bloot badderen in een natuurlijke Hot-Spring (mannen vrouwen wel gescheiden hoor). Maar ik denk dat ik al deze verhalen lekker bewaar voor een goed moment als ik jullie weer persoonlijk spreek ;) Het enige verhaal wat ik jullie niet ga onthouden is:

Wintersport! Eindelijk is het zo ver! Wintersport in Japan, veel blijer kun je mij niet maken! Ik heb hier zo’n zin in gehad dat ik de organisatie ook zelf op mij heb genomen en dus zijn we met de nachtbus naar Hakuba, bij Nagano, gereden. Toen we daar aankwamen om 5:50 ’s ochtends was het echter nog donker en heeel koud. Gelukkig was ons hostel (Ks House, nog een zo’n verhaal voor thuis!) makkelijk te vinden en konden we met een kopje Thee en Koffie onder een verwarmde tafel wachten tot de dag ging beginnen. Het plan was om met ons vijfen te skiën en Erik ging snowboarden. Emiel had echter nog geen enkele ervaring, dus die hebben we met ons allen ski les gegeven. De eerste ochtend valt dat toch altijd wat tegen, je loopt veel tegen de berg op, en je maakt weinig meters. Maar als een of ander mirakel, toen we het eind van de dag Emiel weer ophaalden van de groene piste kon hij gewoon skiën! Dit was erg handig voor ons, want we konden dus met z’n allen de berg op. Toen werden ook gelijk de grootste verschillen met europa duidelijk: In Japan heb je veel meer snowboarders, het landschap is minder ruig (het zit ook lager) en de sneeuw is geweldig!! Ik heb nog nooit zo veel sneeuw gehad op een wintersport. Op dag drie zagen we Emiel al van de rode piste af razen. Als echte Hollanders hadden we inkopen gedaan om goedkoop uit te zijn met eten, en om zo lekker ’s avonds in de prima verzorgde woonkamer te kunnen ontspannen. Op een gegeven moment hebben ze me ook uitgedaagd om de zwarte Olympische piste af te gaan, en als ik word uitgedaagd, dan doe ik dat ook! Dat ging gelukkig super goed! Maar dat kwam waarschijnlijk ook omdat ik de dag ervoor dezelfde piste met heel veel vallen en opstaan al een keer had geoefend ;) De een-na-laatste dag bood Erik aan om snowboard les te geven, dus dat hebben we gedaan het het was echt suuuper leuk. En ik ben nog nooit zo veel gevallen als die dag. De laatste dag heb ik stunt skietjes gehuurd en ben ik met Erik gaan oefenen op sprongetjes en grinds maken. En ik heb er een ding geleerd: als je voor je gevoel echt heeeeel hoog over de schans springt, kijk dan NIET de foto’s terug, want dan blijkt het tegendeel :p

Hiermee ben ik een beetje aan het eind van dit Blog bericht gekomen. En met het einde van dit bericht realiseer ik mij ook dat het einde van mijn reis snel nadert. Sterker nog, Ik heb hier nog minder dan een maand! Wat gaat dat snel zeg… zo snel zelfs dat ik nu aan het plannen ben om nog ietsje langer te blijven. Voor mijn gevoel heb ik in mijn tijd hier vooral heel veel Tokyo gezien Dit is prachtig (en te beschouwen als een land op zich), maar ik vind het zonde om niet nog wat meer van het landschap van Japan gezien te hebben nu ik er toch ben. Zoals het er nu uit ziet ga ik nog ongeveer 2 weken extra in mijn eentje door het zuiden van Japan trekken (alle tips zijn welkom) voordat ik weer naar Nederland vlieg. Maar als ik hier meer over weet zal ik jullie natuurlijk informeren.

En daarmee is dit bericht echt afgelopen! Heel erg bedankt voor het lezen! Geniet van de Foto’s en alle feedback, e-mails of indirecte berichten wordt gewaardeerd.

Dikke knuffel en groeten uit Japan,

Chris

PS heel binnenkort zal ik op m’n blog een special posten over mijn dagelijkse fietstocht dwars door Tokyo van en naar werk, inclusief film!

Er is weer een hoop gebeurd afgelopen weken. Ik heb het zelfs zo druk gehad dat ik geen tijd heb gevonden om de blog up te daten. Maar hier op het AIST is er gelukkig genoeg tijd om een leuk verhaal te schrijven aangezien we voorlopig alleen nog maar dataverwerking aan het doen zijn. Dat komt er op neer dat we 1400 loopjes moeten omvormen van een motion capture puntenwolk tot een tabel met nuttige data, door 1400 keer met de muis op 5 knoppen te klikken, de beweging te checken en te wachten (de rest hebben we met MATLAB al geautomatiseerd). Ik merk nu al dat ik genoeg tijd heb voor een lekker uitgebreid verhaal, dus ga er maar goed voor zitten!

(Mocht je geen zin hebben in het hele lange verhaal: Het gaat hier prima en ik vermaak me geweldig :D )

Inmiddels alweer dik 2 weken geleden zijn Ik, Thijs, Pepijn en Valerie naar het Fuji-q Highland attractie park geweest. Om 5:30 moesten we ons bed uit om de bus te halen. Ik en Thijs waren netjes op tijd bij het busstation, waar Val al op ons aan het wachten was. Pepijn daarentegen had de locatie ietsie verkeerd begrepen en was op weg naar een heel ander station. Toen we daar achter kwamen en hij eindelijk in de goede trein zat vertrok onze bus al bijna (en Japanners houden NIET van vertraging! Dus ze wachten niet) Maar dankzij een sprint waar usain bolt nog een puntje kan zuigen hebben we de bus toch nog gehaald.

Eenmaal aangekomen bij fuji-q highland viel het weer een beetje tegen. Het was koud en het regende. En helaas waren daardoor 2 van de 3 grote achtbanen gesloten… Maar de 3e genaamd FUJIYAMA (koning der achtbanen!) was wel open. We moesten er bijna 2 uur op wachten, maar hij was het waard! Deze achtbaan heeft (had) meerdere wereldrecord op zijn naam staan: hoogste achtbaan (79m!!), langste vrije val (70m) en de snelste (130km/h). na een ochtendje rondslenteren ging er opeens het gerucht dat ook een andere achtbaar open ging aangezien het was gestopt met regenen. De eejanaika . Valerie en Pepijn waren al dicht in de buurt dus die konden vrijwel vooraan aansluiten. Ik en Thijs stonden echter nog in de rij voor een andere attractie (50m hoge zweefmolen, ook erg leuk :P ) toen wij 8 minuten later eindelijk bij de achtbaan waren aangekomen was de rij opgelopen tot 1 uur 20 min! Toen hebben we maar even misbruik gemaakt van de Japanse gastvrijheid en ons Europese uiterlijk en zijn we vriendelijk langs de hele rij gewandeld om aan te kunnen sluiten bij onze vrienden (tomodachi). Waarna we direct in konden stappen. Deze achtbaan was echt totaal anders dan alles wat we al kenden. De stoelen kunnen namelijk nog om een extra as draaien waardoor je na heerlijk op je rug naar de wolken getakeld te zijn je opeens head first naar beneden dondert om vervolgens de rit van je leven te krijgen! Hiervan bekomen bleek ook de laatste achtbaan (DODONPA)  geopend te zijn en konden we aansluiten in een rij zo lang, dat je halverwege bent vergeten waarvoor je ookalweer in de rij stond. Toen we in de achtbaan stapten wisten we het echter allemaal weer! We zouden worden afgeschoten van 0-172km/h in 1.8 seconden!!!! Ik herhaal: een komma acht seconden!!!! Dat is echt onwerkelijk hard! De rest van de achtbaan was niet eens meer zo spectaculair (50 recht omhoog en weer naar beneden) en was wel lekker om te bekomen van deze acceleratie. Na nog een laatste ritje in de FUJIYAMA was het weer tijd voor de bus…



…Maar gelukkig niet voor mij en Pepijn. Wij hadden een hostel geboekt bij het naastgelegen meer, want wij hadden op google earth gezien dat dit een hele mooie locatie was om te wandelen en dat we vlak bij mnt. fuji zaten. Tot toen hadden we namelijk nog helemaal niks van mnt fuji gezien, terwijl dit zelfs vanuit Tokyo al mogelijk had moeten zijn… Na een heerlijk lange nacht (en een prima sake) waren we fris en fruitig voor een mooie wandeling en gelukkig was het ook kraakhelder. En inderdaad, na 2 minuten lopen verscheen er opeens een enorme berg aan de horizon: mnt Fuji (of zoals ze hem hier noemen: Fuji-san, meneer Fuji). Eindelijk! Onze wandeling was goed begonnen! De wandeling zou gaan over een bergrug helemaal naar de top van de mnt mitutouge op 1900m. dat was dik 900m hoogteverschil vanaf het meer. De heenweg ging ondanks de heeeeele smalle en gladde paadjes langs diepe afgronden redelijk soepel. En na een halve race met een stel Australiërs die we ook in de hostel waren tegengekomen waren we boven. Iets vanaf het pad zagen we een groep bergbeklimmers op een uitstekende rotspunt zitten en daar zijn we toen ook maar heen gekloutert. Daar stond een adembenemend uitzicht op ons te wachten. Mnt fuji kwam net boven de nevel uit, de bladeren begonnen te verkleuren en het dal was helder. Helemaal op het puntje konden we prachtige foto’s maken! Wel vroegen we ons beiden af hoe het kwam dat twee jongens met toch wel een beetje hoogtevrees boven een minstens 100m hoge afgrond (zonder hekje!) op een uitstekend rotspuntje zaten. Na heeel voorzichtig weer terug geklommen te zijn gingen we via een andere route weer terug naar beneden. We waren blijkbaar net op tijd bij het uitzicht want binnen notime was het plotseling bewolkt. Wel vonden we een eindje verder nog een prachtig uitzicht op mnt fuji en terwijl we daar foto’s aan het maken waren kwam er uit het niets een complete filmploeg op ons af. Na een praatje bleken ze een documentaire over de natuurbescherming in het natuurgebied rond mnt fuji te maken. En tot onze verbazing pikten ze gelijk nadat we wegliepen ons fotoplekje in om vanaf daar prachtige filmbeelden te schieten. Maar we waren nog lang niet beneden. En de weg werd steeds steiler, gladder en onherbergzamer. En met onze gladde schoenen waren we daar niet echt op voorbereid. Nadat Pepijn bijna op een slag was gestapt was de maat vol en belden we maar eens met het thuisfront voor een oppeppertje. Emiel kon dat wel waarderen en zong op ons verzoek spontaan een sinterklaas liedje (sinterklaas kapoentje voor de nieuwsgierigen). Achteraf bleek dat hij op dat moment door Tokyo fietste dus het moet er vreemd uitgezien hebben voor de voorbijgangers ;) Door deze oppeper konden we de weg weer vol goede moed vervolgen en hebben we de prachtige wandeling relaxed afgemaakt.



Voor mijn schoenen betekende deze wandeling wel de doodslag... Mijn Linker schoen was helemaal open gescheurd en van de rechter miste de helft van m’n veter. Dit was een mooie kans om het mode gebied Harajuku te ontdekken. Samen met Pepijn zijn we minstens 20 winkels afgegaan voordat ik eindelijk mooie (wit met bruin groene rand) schoenen gevonden. De verkoper was werkelijk geïntrigeerd door mijn oude Cruiyf sneakers dus die heb ik maar in de winkel achter gelaten.

Op het moment van typen begin ik me nu toch wel een beetje schuldig te voelen over het feit dat ik dit allemaal in de tijd van de baas aan het maken ben. Aan de andere kant is dit ook een mooie gelegenheid om het eens over de efficiëntie van Japanners te hebben. Ondanks het feit dat ik dit hele verhaal het afgelopen uur heb getyped heb ik een stuk meer werk verzet dat een gemiddelde Japanner hier. Een Japanner zou namelijk nooit op het idee komen om tijdens het processen van het een programma (wat 15 duurt) gewoon het zelfde programma een 2e keer te openen en daar alvast het voorbereidende werk voor de volgende te doen. Sowieso zijn de Japanners die wij tegen komen niet erg efficiënt. *Chris checkt even de data en zet de volgende sessie aan het processen en typed weer verder:* In het verkeer kom je bijvoorbeeld vele werkplaatsen tegen waar een persoon daadwerkelijk iets doet en waar minstens vijf stokzwaaiers omheen staan om het verkeer in goede banen te leiden. (terwijl we daar in Nederland gewoon een fatsoenlijk knipperend bord voor neerzetten) Ook staan er bij elke uitrit van een bouwplaats of garage minstens 2 stokzwaaiers. Ook staan er verkeersagenten ONDER de stoplichten om aan te geven of het rood of groen is. Ook zijn we straatmeters tegen gekomen die met een MEETLINT de straat aan het meten waren. Ook… Maar ik dwaal een beetje af volgens mij… Waar was ik ookalweer? Owja! (check trouwens de fotos van Pepijn voor zijn fotoserie over nutteloze beroepen)




Misschien is het een goed moment om een keer uit te leggen hoe een normale werkdag er hier voor mij uit ziet: De wekker gaat meestal al rond 7:17. Dan ontbijten met muesli en melk (ze hebben hier helaas geen fatsoenlijk brood, alleen nep wit brood…), wassen, tas pakken en zorgen dat ik 8:00 op de fiets zit. Meestal zijn we rond 8:15 eindelijk weg en dan komen we 10 min later Pepijn tegen bij Tokyo station. Dan is het ongeveer nog 35 min fietsen door het verkeer om bij AIST te komen. Daar zijn we dan meestal als een van de eersten aanwezig. Dan moeten we verplicht sloffen/slippers aan voor in de kantoren en gaan we aan het werk (en pakken we een kopje koffie). Van 12 tot 1 is het hier, en in de rest van Tokyo middag pauze. Meestal eten we dan een zelfgemaakte en af en toe een gekochte ‘bento’. Dat zijn lunchpakketten met rijst, een paar stukken vis en/of vlees en wat groente, Ze zijn over het algemeen best wel lekker en voedzaam. Een keer per week gaan we met onze collega’s mee lunchen. Er zitten in heel Tokyo namelijk veel restaurants die een soort lunch menu aanbieden, dat is een complete maaltijd voor ongeveer 10 euro. Meestal komen tijdens dit soort lunches de wat luchtigere onderwerpen aan bod en is de sfeer erg goed. Na de lunch is het doorwerken tot zes uur (Edwin Evers begint dan net met z’n geweldige ochtendprogramma!) en dan weer op de fiets naar huis of naar de fitness. Thuis eet Pepijn meestal mee met mij en Thijs op de 5e verdieping. Daar hebben we een automatische rijstkoker voor de rijst en een pit voor de rest. Dus over het algemeen eten we veel simpele dingen zoals chili con carne, pasta, curry en tonijnsalade. Na het eten is het ieder voor zich, maar af en toe ook gezellig met z’n allen film of series kijken.



Eindelijk is het zo ver! We hadden er lang naar uit gekeken: Halloween!! Vanuit Nederland had nog niemand zoiets meegemaakt dus alles was nieuw voor ons. We hebben voor de zekerheid allemaal maar een Dracula cape gekocht en iedereen afzonderlijk nog wat accessoires zoals tovenaarshoeden, skelet handschoenen, maskers en een stropdas. Toen we vrijdag in de tram zaten warden we nog vreemder aangekeken dan normaal en we zagen eigenlijk geen andere kostuums. Aangekomen in Roppongi werden we gelukkig bedolven onder de feestgangers en was de sfeer gelijk al top. De eerste uren van de avond hebben we gewoon bij het supermarktje met een biertje doorgebracht en hebben we gekeken naar de meest vreemde kostuums die voorbij kwamen. We hebben echt van alles gezien: tientallen picachu’s, 3 Jack Sparrows (waarvan eentje zo goed dat we begonnen te twijfelen of het niet gewoon echt Johnny Depp was) een fantastische Michael Jackson in thriller pak en nog veeeeeeeeeeeeeeeeel meer. We zijn echt met tientallen mensen op de foto gegaan en we werden ook voor tientallen foto’s gevraagd. Daarna ging het feest verder in de ‘Gas Panic’, inmiddels onze stamclub. Waar we de hele nacht door nog hebben gedanst en op foto’s zijn gegaan.



De volgende dag zijn ik Valerie en Thijs naar een wolkenkrabber van 52 verdiepingen in roppongi hills gegaan om daar van het uitzicht te genieten en wat cultuur mee te pakken. We waren alleen vergeten dat er op dat moment een orkaan over Tokyo trok… maar alsnog zijn we naar boven gegaan. Dat geeft toch een spooky gevoel met de razende wind om het gebouw op de 52e verdieping, maar het was wel erg mooi. Er zat boven ook er een museum voor moderne kunst. Geïnteresseerd als wij zijn zijn we natuurlijk naar binnen gegaan. En eerlijk gezegd was het best wel indrukwekkend. De eerste ruimte bestond uit een enorme witte zaal met in het midden een sneeuwstorm en in de volgende ruimtes was ook erg veel ruim opgezette minimalistische moderne kunst. De laatste ruimte was wat mij betreft het leukst. Daar had een kunstenaar een soort wit bos gemaakt waar je van onderuit doorheen kon kijken alsof je een stokstaartje was.



Die avond ging het Halloween feest ook weer door! De kostuums waren nog mooier dan de dag ervoor, er waren nog meer mensen en we hebben nog veel meer fotos gemaakt. We zijn ook weer een stuk of 5 clubs af gegaan en het was een prachtige nacht. De foto’s zeggen eigenlijk wel genoeg…



En dan zijn we aangekomen bij deze week. Na al het gefeest van de afgelopen weken was het tijd voor iets meer rust. We hebben met z’n allen de parken van Tokyo uitgeprobeerd en zijn daar weer heerlijk tot rust gekomen. Ook hebben we ‘Ginza’ (de Fashion wijk van Tokyo) eindelijk eens bezocht. Het enige wat we daar wel konden betalen was het kopje koffie (en dat was al meer dan 5 euro). Ginza is echt de PC hoofdstraat in het kwadraat. We zijn minstens 5 Armani winkels tegen gekomen en ook Louis Vuitton, Prada etc etc etc. Horloges van over de 100.000 euro, jassen van meer dan 5.000 euro. Je kunt het zo gek niet bedenken of ze hadden het (tegen een belachelijke prijs).



Wat ook spectaculair was waren de protesten tegen China. Ik heb Japanners nog niet veel emoties zien tonen, maar hier waren ze daadwerkelijk boos! Wel bleven ze keurig in rijtjes lopen, en wachtten ze zelfs voor het rode stoplicht! Er was dan ook genoeg politie op de been om een klein land in bedwang te houden. De dag erop was het nog erger. Ze scheurden met propaganda busjes (met van die speakers op het dak, maar uiteraard wel met gepimpte velgjes) door de straten van Ginza en ze zochten zelfs bijna de confrontatie met de politie, gewapend met knuppels en decibelmeters, op!

En is het weer ongeveer nu. Het is hier inmiddels 17:11 en we mogen over een klein uurtje weer naar huis. Niemand die dat controleert trouwens. Ik ben ondanks het schrijven van deze blog toch nog hard genoeg opgeschoten om de ‘krappe’ deadline van volgende week al te halen. Geen enkele reden om me schuldig te voelen dus. Straks thuis even nog de foto’s en links bij het verhaal plakken en dan op internet zetten!

Dan nog even wat huishoudelijke mededelingen: ik heb begrepen dat het vrij lastig is om een reactie te plaatsen bij mijn verhaal. Dit maakt niet uit, ik krijg de meeste van jullie reacties ook gewoon binnen via de telefoon (skype) dus ik blijf ook op de hoogte :P
Voor wie mijn skype naam nog niet heeft: het is “crozemuller”. Voeg me toe en dan spreken we elkaar nog wel en je kunt ook altijd mailen naar chriroz@gmail.com

Nu ben ik toch echt helemaal klaar met mijn verhaal. Complimenten als je het hebt volgehouden tot het eind :P en er rest mij niks anders dan iedereen de hartelijke groeten en dikke knuffels te geven!

Chris

fuji-q

rond Halloween

PS. binnenkort komt er nog een albumpje met foto's bij oa van halloween. maar die zijn met andere camera's genomen dus dat komt later

PPS.
groeten uit Tokyo van CITES!!

Hallo Iedereen,

Het echte leven in Tokyo is begonnen. Vanaf nu nemen het aantal eerste indrukken af en begint de routine langzaam te komen. We gaan naar ons werk, de supermarkt en uit. En toch verveel of erger ik me nog steeds geen moment en blijft alles leuk.

Onze fietsen hebben hun dienst bewezen en ze hebben zichzelf inmiddels al bijna weer terug betaald. Iedereen kent de route naar het AIST al uit z’n hoofd en we kunnen ons moeiteloos door het extreem drukke verkeer manoeuvreren alsof we nooit anders gedaan hebben (hier volgt hopelijk nog een filmpje van) .

Er is natuurlijk weer een hoop gebeurt sinds mijn vorige post. We hebben het uitgaansleven van Tokyo goed bestudeerd. Tijdens onze zoektocht zijn we oa in club ‘Womb’ geweest, dit schijnt een van de top 5 beste clubs ter wereld te zijn. En het was er inderdaad erg gaaf, maar nog leuker vind ik de veeele kleinere barretjes en clubjes waar ook altijd wat te beleven is. Ook hebben we eindelijk rust in Tokyo gevonden in het enorme stadspark. Geloof het of niet, maar ik ben daar zelfs al ontdekt als model :P Ook zijn we Tokyo (bijna) uit geweest in het stadje Kamakura. Daar stikt het echt van de tempels, heiligdommen, shrines etc. Heel indrukwekkend om te zien. En in dit korte lijstje van activiteiten vergeet ik waarschijnlijk nog van alles (maar daar zijn de foto’s dan weer voor ;) )

Mijn kamertje is inmiddels fatsoenlijk ingericht, en dat hebben we gisteravond maar direct bewezen door hier met 5 man comfortabel een film te kijken. Ik heb zelfs nog de ruimte gevonden voor een simpele elektrische hobby gitaar.

Op hele korte termijn gaan we in ieder geval naar fujikyu highland waar ze achtbanen hebben waar ik als werktuigbouwer nu al van zit te stuiteren (0-172 km/h in 1.8 sec?, 80m hoog?, 4d coasters? JAZEKER!)

Kort samengevat: Dit verhaal komt er voor mij persoonlijk op neer dat ik me hier nog geen moment zorgen heb hoeven maken en dat ik enorm uit kijk naar de komende 4 maanden Tokyo!

Dikke knuffel,

Chris

PS Lees ook eens een blog van mijn reisgenoten (links staan rechts!), voor nog veeeel meer verhalen, fotos en filpjes (het pw van Valeries blog is: Japan2010)

PPS Je kunt je hier rechts --> ook aanmelden om automatisch bericht te krijgen als ik weer iets post!

PPPS Er kan hieronder zelfs ook gereageerd worden op de blog

2010-10-10

Ik ben inmiddels aan het werk (nouja… werk) bij AIST! We zitten in een werkelijk prachtig gebouw wat een overblijfseltje is van een geflopte wereldtentoonstelling. En ook de rest van ons eiland, genaamd Odaiba, staat vol met de meest waanzinnige gebouwen! Binnen in ons gebouw is het echter constant 28 graden omdat vanaf oktober de airco niet meer aan kan. Van hard werken komt het dus nog niet. Dit maakt gelukkig niet veel uit, want onze begeleider is deze hele week weg zonder dat hij ons enige introductie in het onderzoek heeft gegeven. Ter compensatie hebben we al wel veel te veel literatuur over ons globale onderzoeksgebied gekregen.

From 2010-10-08

Dankzij AIST mochten we afgelopen week wel naar CEATEC. Dit is een enorme electronica beurs waar de laatste stand van technologie gepresenteerd wordt. En met onze business/VIP pas mochten we ook overal komen. We zijn daar werkelijk alles tegengekomen: micro laser projectoren, tientallen I-pad concurenten, Laptops met 2 schermen, 3d filmende mobieltjes, TV’s met meer oppervlakte dan onze kamers en natuurlijk heel veel boothbabes.

From 2010-10-08

Helaas moesten we afscheid nemen van Valeries tijdelijke veeel te luxe appartement. Maar gelukkig bevalt haar nieuwe kamer haar ook prima.

From 2010-10-08

Inmiddels hebben we ook onze kookroutine te pakken gekregen en begint het hier thuis aangenaam wonen te worden. We hebben fietsen (100 euro nieuw!) gekocht waarmee we dagelijks 10 euro aan metro tickets besparen (maar we houden de reiskosten vergoeding ;) Het is hier trouwens prima fietsen: De route is prachtig en de fiets is hier door de stad zelfs sneller dan de Lamborghini die we inhaalden. Je moet wel overal op de weg fietsen,maar dat kan prima zolang je niet vergeet LINKS te houden. Ook hebben we een geweldige aanbieding van mobieltjes te pakken gekregen. We kunnen voor 10 euro per maand onbeperkt naar elkaar smsen en van 01:00 tot 21:00 gratis bellen!

From 2010-10-08

Vanavond gaan we uit in Shibuja totdat de metros morgenochten weer gaan rijden, zo gaat dat hier blijkbaar. Ik hoop ook dat het ons dit weekend gaat lukken om Tokyo eens uit te komen, voor wat meer natuur om ons heen.

En binnenkort Disneyland Tokyo!

Tot volgende keer! Dikke knuffel!

Chris

2010-10-08