Er is weer een hoop gebeurd afgelopen weken. Ik heb het zelfs zo druk gehad dat ik geen tijd heb gevonden om de blog up te daten. Maar hier op het AIST is er gelukkig genoeg tijd om een leuk verhaal te schrijven aangezien we voorlopig alleen nog maar dataverwerking aan het doen zijn. Dat komt er op neer dat we 1400 loopjes moeten omvormen van een motion capture puntenwolk tot een tabel met nuttige data, door 1400 keer met de muis op 5 knoppen te klikken, de beweging te checken en te wachten (de rest hebben we met MATLAB al geautomatiseerd). Ik merk nu al dat ik genoeg tijd heb voor een lekker uitgebreid verhaal, dus ga er maar goed voor zitten!

(Mocht je geen zin hebben in het hele lange verhaal: Het gaat hier prima en ik vermaak me geweldig :D )

Inmiddels alweer dik 2 weken geleden zijn Ik, Thijs, Pepijn en Valerie naar het Fuji-q Highland attractie park geweest. Om 5:30 moesten we ons bed uit om de bus te halen. Ik en Thijs waren netjes op tijd bij het busstation, waar Val al op ons aan het wachten was. Pepijn daarentegen had de locatie ietsie verkeerd begrepen en was op weg naar een heel ander station. Toen we daar achter kwamen en hij eindelijk in de goede trein zat vertrok onze bus al bijna (en Japanners houden NIET van vertraging! Dus ze wachten niet) Maar dankzij een sprint waar usain bolt nog een puntje kan zuigen hebben we de bus toch nog gehaald.

Eenmaal aangekomen bij fuji-q highland viel het weer een beetje tegen. Het was koud en het regende. En helaas waren daardoor 2 van de 3 grote achtbanen gesloten… Maar de 3e genaamd FUJIYAMA (koning der achtbanen!) was wel open. We moesten er bijna 2 uur op wachten, maar hij was het waard! Deze achtbaan heeft (had) meerdere wereldrecord op zijn naam staan: hoogste achtbaan (79m!!), langste vrije val (70m) en de snelste (130km/h). na een ochtendje rondslenteren ging er opeens het gerucht dat ook een andere achtbaar open ging aangezien het was gestopt met regenen. De eejanaika . Valerie en Pepijn waren al dicht in de buurt dus die konden vrijwel vooraan aansluiten. Ik en Thijs stonden echter nog in de rij voor een andere attractie (50m hoge zweefmolen, ook erg leuk :P ) toen wij 8 minuten later eindelijk bij de achtbaan waren aangekomen was de rij opgelopen tot 1 uur 20 min! Toen hebben we maar even misbruik gemaakt van de Japanse gastvrijheid en ons Europese uiterlijk en zijn we vriendelijk langs de hele rij gewandeld om aan te kunnen sluiten bij onze vrienden (tomodachi). Waarna we direct in konden stappen. Deze achtbaan was echt totaal anders dan alles wat we al kenden. De stoelen kunnen namelijk nog om een extra as draaien waardoor je na heerlijk op je rug naar de wolken getakeld te zijn je opeens head first naar beneden dondert om vervolgens de rit van je leven te krijgen! Hiervan bekomen bleek ook de laatste achtbaan (DODONPA)  geopend te zijn en konden we aansluiten in een rij zo lang, dat je halverwege bent vergeten waarvoor je ookalweer in de rij stond. Toen we in de achtbaan stapten wisten we het echter allemaal weer! We zouden worden afgeschoten van 0-172km/h in 1.8 seconden!!!! Ik herhaal: een komma acht seconden!!!! Dat is echt onwerkelijk hard! De rest van de achtbaan was niet eens meer zo spectaculair (50 recht omhoog en weer naar beneden) en was wel lekker om te bekomen van deze acceleratie. Na nog een laatste ritje in de FUJIYAMA was het weer tijd voor de bus…



…Maar gelukkig niet voor mij en Pepijn. Wij hadden een hostel geboekt bij het naastgelegen meer, want wij hadden op google earth gezien dat dit een hele mooie locatie was om te wandelen en dat we vlak bij mnt. fuji zaten. Tot toen hadden we namelijk nog helemaal niks van mnt fuji gezien, terwijl dit zelfs vanuit Tokyo al mogelijk had moeten zijn… Na een heerlijk lange nacht (en een prima sake) waren we fris en fruitig voor een mooie wandeling en gelukkig was het ook kraakhelder. En inderdaad, na 2 minuten lopen verscheen er opeens een enorme berg aan de horizon: mnt Fuji (of zoals ze hem hier noemen: Fuji-san, meneer Fuji). Eindelijk! Onze wandeling was goed begonnen! De wandeling zou gaan over een bergrug helemaal naar de top van de mnt mitutouge op 1900m. dat was dik 900m hoogteverschil vanaf het meer. De heenweg ging ondanks de heeeeele smalle en gladde paadjes langs diepe afgronden redelijk soepel. En na een halve race met een stel Australiërs die we ook in de hostel waren tegengekomen waren we boven. Iets vanaf het pad zagen we een groep bergbeklimmers op een uitstekende rotspunt zitten en daar zijn we toen ook maar heen gekloutert. Daar stond een adembenemend uitzicht op ons te wachten. Mnt fuji kwam net boven de nevel uit, de bladeren begonnen te verkleuren en het dal was helder. Helemaal op het puntje konden we prachtige foto’s maken! Wel vroegen we ons beiden af hoe het kwam dat twee jongens met toch wel een beetje hoogtevrees boven een minstens 100m hoge afgrond (zonder hekje!) op een uitstekend rotspuntje zaten. Na heeel voorzichtig weer terug geklommen te zijn gingen we via een andere route weer terug naar beneden. We waren blijkbaar net op tijd bij het uitzicht want binnen notime was het plotseling bewolkt. Wel vonden we een eindje verder nog een prachtig uitzicht op mnt fuji en terwijl we daar foto’s aan het maken waren kwam er uit het niets een complete filmploeg op ons af. Na een praatje bleken ze een documentaire over de natuurbescherming in het natuurgebied rond mnt fuji te maken. En tot onze verbazing pikten ze gelijk nadat we wegliepen ons fotoplekje in om vanaf daar prachtige filmbeelden te schieten. Maar we waren nog lang niet beneden. En de weg werd steeds steiler, gladder en onherbergzamer. En met onze gladde schoenen waren we daar niet echt op voorbereid. Nadat Pepijn bijna op een slag was gestapt was de maat vol en belden we maar eens met het thuisfront voor een oppeppertje. Emiel kon dat wel waarderen en zong op ons verzoek spontaan een sinterklaas liedje (sinterklaas kapoentje voor de nieuwsgierigen). Achteraf bleek dat hij op dat moment door Tokyo fietste dus het moet er vreemd uitgezien hebben voor de voorbijgangers ;) Door deze oppeper konden we de weg weer vol goede moed vervolgen en hebben we de prachtige wandeling relaxed afgemaakt.



Voor mijn schoenen betekende deze wandeling wel de doodslag... Mijn Linker schoen was helemaal open gescheurd en van de rechter miste de helft van m’n veter. Dit was een mooie kans om het mode gebied Harajuku te ontdekken. Samen met Pepijn zijn we minstens 20 winkels afgegaan voordat ik eindelijk mooie (wit met bruin groene rand) schoenen gevonden. De verkoper was werkelijk geïntrigeerd door mijn oude Cruiyf sneakers dus die heb ik maar in de winkel achter gelaten.

Op het moment van typen begin ik me nu toch wel een beetje schuldig te voelen over het feit dat ik dit allemaal in de tijd van de baas aan het maken ben. Aan de andere kant is dit ook een mooie gelegenheid om het eens over de efficiëntie van Japanners te hebben. Ondanks het feit dat ik dit hele verhaal het afgelopen uur heb getyped heb ik een stuk meer werk verzet dat een gemiddelde Japanner hier. Een Japanner zou namelijk nooit op het idee komen om tijdens het processen van het een programma (wat 15 duurt) gewoon het zelfde programma een 2e keer te openen en daar alvast het voorbereidende werk voor de volgende te doen. Sowieso zijn de Japanners die wij tegen komen niet erg efficiënt. *Chris checkt even de data en zet de volgende sessie aan het processen en typed weer verder:* In het verkeer kom je bijvoorbeeld vele werkplaatsen tegen waar een persoon daadwerkelijk iets doet en waar minstens vijf stokzwaaiers omheen staan om het verkeer in goede banen te leiden. (terwijl we daar in Nederland gewoon een fatsoenlijk knipperend bord voor neerzetten) Ook staan er bij elke uitrit van een bouwplaats of garage minstens 2 stokzwaaiers. Ook staan er verkeersagenten ONDER de stoplichten om aan te geven of het rood of groen is. Ook zijn we straatmeters tegen gekomen die met een MEETLINT de straat aan het meten waren. Ook… Maar ik dwaal een beetje af volgens mij… Waar was ik ookalweer? Owja! (check trouwens de fotos van Pepijn voor zijn fotoserie over nutteloze beroepen)




Misschien is het een goed moment om een keer uit te leggen hoe een normale werkdag er hier voor mij uit ziet: De wekker gaat meestal al rond 7:17. Dan ontbijten met muesli en melk (ze hebben hier helaas geen fatsoenlijk brood, alleen nep wit brood…), wassen, tas pakken en zorgen dat ik 8:00 op de fiets zit. Meestal zijn we rond 8:15 eindelijk weg en dan komen we 10 min later Pepijn tegen bij Tokyo station. Dan is het ongeveer nog 35 min fietsen door het verkeer om bij AIST te komen. Daar zijn we dan meestal als een van de eersten aanwezig. Dan moeten we verplicht sloffen/slippers aan voor in de kantoren en gaan we aan het werk (en pakken we een kopje koffie). Van 12 tot 1 is het hier, en in de rest van Tokyo middag pauze. Meestal eten we dan een zelfgemaakte en af en toe een gekochte ‘bento’. Dat zijn lunchpakketten met rijst, een paar stukken vis en/of vlees en wat groente, Ze zijn over het algemeen best wel lekker en voedzaam. Een keer per week gaan we met onze collega’s mee lunchen. Er zitten in heel Tokyo namelijk veel restaurants die een soort lunch menu aanbieden, dat is een complete maaltijd voor ongeveer 10 euro. Meestal komen tijdens dit soort lunches de wat luchtigere onderwerpen aan bod en is de sfeer erg goed. Na de lunch is het doorwerken tot zes uur (Edwin Evers begint dan net met z’n geweldige ochtendprogramma!) en dan weer op de fiets naar huis of naar de fitness. Thuis eet Pepijn meestal mee met mij en Thijs op de 5e verdieping. Daar hebben we een automatische rijstkoker voor de rijst en een pit voor de rest. Dus over het algemeen eten we veel simpele dingen zoals chili con carne, pasta, curry en tonijnsalade. Na het eten is het ieder voor zich, maar af en toe ook gezellig met z’n allen film of series kijken.



Eindelijk is het zo ver! We hadden er lang naar uit gekeken: Halloween!! Vanuit Nederland had nog niemand zoiets meegemaakt dus alles was nieuw voor ons. We hebben voor de zekerheid allemaal maar een Dracula cape gekocht en iedereen afzonderlijk nog wat accessoires zoals tovenaarshoeden, skelet handschoenen, maskers en een stropdas. Toen we vrijdag in de tram zaten warden we nog vreemder aangekeken dan normaal en we zagen eigenlijk geen andere kostuums. Aangekomen in Roppongi werden we gelukkig bedolven onder de feestgangers en was de sfeer gelijk al top. De eerste uren van de avond hebben we gewoon bij het supermarktje met een biertje doorgebracht en hebben we gekeken naar de meest vreemde kostuums die voorbij kwamen. We hebben echt van alles gezien: tientallen picachu’s, 3 Jack Sparrows (waarvan eentje zo goed dat we begonnen te twijfelen of het niet gewoon echt Johnny Depp was) een fantastische Michael Jackson in thriller pak en nog veeeeeeeeeeeeeeeeel meer. We zijn echt met tientallen mensen op de foto gegaan en we werden ook voor tientallen foto’s gevraagd. Daarna ging het feest verder in de ‘Gas Panic’, inmiddels onze stamclub. Waar we de hele nacht door nog hebben gedanst en op foto’s zijn gegaan.



De volgende dag zijn ik Valerie en Thijs naar een wolkenkrabber van 52 verdiepingen in roppongi hills gegaan om daar van het uitzicht te genieten en wat cultuur mee te pakken. We waren alleen vergeten dat er op dat moment een orkaan over Tokyo trok… maar alsnog zijn we naar boven gegaan. Dat geeft toch een spooky gevoel met de razende wind om het gebouw op de 52e verdieping, maar het was wel erg mooi. Er zat boven ook er een museum voor moderne kunst. Geïnteresseerd als wij zijn zijn we natuurlijk naar binnen gegaan. En eerlijk gezegd was het best wel indrukwekkend. De eerste ruimte bestond uit een enorme witte zaal met in het midden een sneeuwstorm en in de volgende ruimtes was ook erg veel ruim opgezette minimalistische moderne kunst. De laatste ruimte was wat mij betreft het leukst. Daar had een kunstenaar een soort wit bos gemaakt waar je van onderuit doorheen kon kijken alsof je een stokstaartje was.



Die avond ging het Halloween feest ook weer door! De kostuums waren nog mooier dan de dag ervoor, er waren nog meer mensen en we hebben nog veel meer fotos gemaakt. We zijn ook weer een stuk of 5 clubs af gegaan en het was een prachtige nacht. De foto’s zeggen eigenlijk wel genoeg…



En dan zijn we aangekomen bij deze week. Na al het gefeest van de afgelopen weken was het tijd voor iets meer rust. We hebben met z’n allen de parken van Tokyo uitgeprobeerd en zijn daar weer heerlijk tot rust gekomen. Ook hebben we ‘Ginza’ (de Fashion wijk van Tokyo) eindelijk eens bezocht. Het enige wat we daar wel konden betalen was het kopje koffie (en dat was al meer dan 5 euro). Ginza is echt de PC hoofdstraat in het kwadraat. We zijn minstens 5 Armani winkels tegen gekomen en ook Louis Vuitton, Prada etc etc etc. Horloges van over de 100.000 euro, jassen van meer dan 5.000 euro. Je kunt het zo gek niet bedenken of ze hadden het (tegen een belachelijke prijs).



Wat ook spectaculair was waren de protesten tegen China. Ik heb Japanners nog niet veel emoties zien tonen, maar hier waren ze daadwerkelijk boos! Wel bleven ze keurig in rijtjes lopen, en wachtten ze zelfs voor het rode stoplicht! Er was dan ook genoeg politie op de been om een klein land in bedwang te houden. De dag erop was het nog erger. Ze scheurden met propaganda busjes (met van die speakers op het dak, maar uiteraard wel met gepimpte velgjes) door de straten van Ginza en ze zochten zelfs bijna de confrontatie met de politie, gewapend met knuppels en decibelmeters, op!

En is het weer ongeveer nu. Het is hier inmiddels 17:11 en we mogen over een klein uurtje weer naar huis. Niemand die dat controleert trouwens. Ik ben ondanks het schrijven van deze blog toch nog hard genoeg opgeschoten om de ‘krappe’ deadline van volgende week al te halen. Geen enkele reden om me schuldig te voelen dus. Straks thuis even nog de foto’s en links bij het verhaal plakken en dan op internet zetten!

Dan nog even wat huishoudelijke mededelingen: ik heb begrepen dat het vrij lastig is om een reactie te plaatsen bij mijn verhaal. Dit maakt niet uit, ik krijg de meeste van jullie reacties ook gewoon binnen via de telefoon (skype) dus ik blijf ook op de hoogte :P
Voor wie mijn skype naam nog niet heeft: het is “crozemuller”. Voeg me toe en dan spreken we elkaar nog wel en je kunt ook altijd mailen naar chriroz@gmail.com

Nu ben ik toch echt helemaal klaar met mijn verhaal. Complimenten als je het hebt volgehouden tot het eind :P en er rest mij niks anders dan iedereen de hartelijke groeten en dikke knuffels te geven!

Chris

fuji-q

rond Halloween

PS. binnenkort komt er nog een albumpje met foto's bij oa van halloween. maar die zijn met andere camera's genomen dus dat komt later

PPS.
groeten uit Tokyo van CITES!!