Hallo iedereen!!
Allereerst: Alles gaat hier TOP. Iedereen is veilig in Tokyo aan gekomen met hier en daar nog wel wat jetlags. En iedereen is vrolijk en enthousiast.
Welkom allemaal op deze blog over mijn belevenissen in Japan. Zoals jullie weten zit ik 5 maanden in Tokyo om daar samen met 5 collega’s onderzoek te doen op het AIST instituut. Op het moment van schrijven zit ik 5 hoog in een kamertje van dik 6 vierkante meter in hartje Akihabara, een wijk in het centrum van Tokyo. Maar voordat ik verder in ga op ‘nu’ zal ik eerst vertellen hoe ik hier ben terecht gekomen.
De plannen voor deze reis zijn meer dan anderhalf jaar geleden ontstaan toen we met een groep vrienden en mede werktuigbouwers het idee kregen om samen te gaan werken met universiteiten in het buitenland. Dit heeft geresulteerd in een prachtig project, onder de naam CITES, met 12 man in samenwerking met een instituut in Italië. Dit vonden we zo leuk dat we dit jaar nog een CITES wilden organiseren. Uiteindelijk is het gelukt om dit project twee opvolgers te geven: ‘CITES Zurich’ en ‘CITES Tokyo’. Later in de blog zal ik wat meer over de inhoud van het project vertellen, maar omdat het mij vooral om de belevenis van buitenland met vrienden gaat zal ik mij in deze blog op focussen.
Ik ben 22 september samen met Emiel en Thijs vertrokken uit Nederland. We konden de aanbieding van een stop-over op weg naar Tokyo niet weerstaan dus vlogen we met Emirates richting Dubai. Het eerste wat ons daar op viel nadat we door de rij van paspoortcontrole waren gekomen was de ongelofelijke hitte. Zelfs om 2 uur ’s nachts was het nog 32 graden. We zijn met een (bijzonder goedkope) taxi naar ons hotel ‘ABC Arabian suites’ gegaan. Tot onze verassing waren de kamers enorm en hadden we zelfs een woonkamertje en keuken en maar liefst 2 douches en 3 wc’s. Na een goede nacht slaap en een ontbijtbuffet zijn we Dubai echt in gewandeld op zoek naar avontuur. We probeerden lopend de haven te bereiken, maar dit was in de hitte van 40 graden nog een hele opgave. Op het moment dat we hadden besloten om terug te gaan naar het hotel omdat het geen jachthaven bleek te zijn werden we door een local naar in een verdacht uitziend gebouwtje gewenkt. Binnengekomen bleek dit een geitenslachterij te zijn en werden we als toeristen raar aangekeken maar dat nam de grappige ervaring niet weg. Na een duik in het zwembad en een ontmoeting met een naar eigen zeggen afrikaanse prof voetballer en zijn manager zijn we naar de echte atracties van dubai gegaan. Eerst naar de Burj al Arab, het zeilvormige hotel van 300m. maar daar konden we helaas niet binnen komen maar de naastgelegen hotels waren prachtig en gaven ook een mooi uitzicht over het gebouw. Ons volgende plan was om op een van de vele stranden te komen, maar dit was dankzij de uitstekende hotel beveiliging erg (nog) niet te doen. Wel hebben we veel hotels van binnen en buiten bekeken. Onder andere zagen we het prachtige ‘Atlantis the Palm’ op het prachtige maar volgestampte palmeiland van dubai. En we eindigden deze dag op het toch nog op een strand waar het uiteindelijk gelukt was om binnen te sneaken met prachtig uitzicht over de skyline van dubai en een pizza tussen de enorme hotels en een heel tevreden gevoel.
Dag twee in dubai begon op russian beach en vervolgens wilden we een simpel broodje kabab proberen. Volgens de prijslijst van het duur uitziende restaurant stond dat dit voor omgerekend 5 euro mogelijk was. Toen we eenmaal zaten en de bestelling werd opgenomen bleken er echter nog heel veel dishes bij te horen en eindigden we met een tafel vol eten. De prijs ervan was voor ons nog een mysterie dus hebben we het met veel zorg opgegeten er van uitgaande dat het wel eens heel duur kon worden. Uiteindelijk bleek het mee te vallen en waren we voor 14 euro voor de hele dag gevuld. Het doel van die dag was de 828 meter hoge Burj al Kalifa. We waren dankzij onze uigebreide maaltijd iets te laat, maar gelukkig was dat geen probleem en konden we met onze kaartjes naar boven. Boven bleek de 124e verdieping te zijn met een prachtig observatie dek en nog minstens 300m toren boven ons. Hoewel je door het woestijnstof niet alt te ver kon kijken was het uitzicht nog steeds adembenemend. Daarna was het tijd voor feest! Na lang navragen, een Duitse beddenverkoper met antwoord, een broekwissel (korte broeken werden blijkbaar nergens toegelaten) gingen we richting het barasti waar een beach party zou zijn. En dat was er zeker! Gratis entree, drankjes 5-8 euro en een prachtig strandcomplex met minstens 3 dj’s die de meest foute muziek draaiden. En zo eindigde ik ook deze dag met een smile op mijn gezicht.
De volgende dag zijn we nog eens langs alle leuke plekken van de eerste twee dagen gedaan zoals de ongelofelijke fonteinen show onder de Burj al Kalifa. En na een douche in de gym van ons hotel (want we hadden als geen kamer meer) gingen we rond 11 uur ’s avonds richting vliegveld en richting Japan. Niet wetende wat ons daar te wachten zou staan, maar met een hoofd vol geruststellende ervaringen uit Dubai stapten we op het vliegtuig naar Tokyo.
Na een wederom prettige vlucht landden we rond 17:30 locale tijd op narita airport en mochten we gelijk met een soort metro naar de hoofdhal van het vliegveld. Pepijn, die 3 uur eerder was aangekomen en onze begeleider Edwardo zouden op ons wachten bij station Hakiabara in Tokyo. We besloten gelijk maar het openbaar vervoer uit te testen en dus gingen we allemaal met minstens 40kg bagage de metro in. De metro bleek iets vaker te stoppen dan verwacht en dus kwamen we een half uur te laat op het afgesproken punt aan. Een na een paar minuten overwhelming van de vele lampjes en reclames, zagen we eindelijk Pepijn met een brede grijns op ons afkomen. Samen zijn we richting kamers gegaan.
Aangekomen bij de kamers wachtte ons een schok: 7 m2 is echt heeeeel klein. en ook de rest van het huis is veel ‘compacter’ dan we van Nederland gewend waren. Gelukkig werden we door Edwardo mee uit eten genomen naar een sushi restaurant waar ik gelijk al de lekkerste vis tot op heden heb mogen proeven. Vervolgens volgde een nog veel grotere schok: ‘doki’. Dit was de naam van de winkel waar we ons beddengoed (want dat was er ook niet) konden kopen. Het waren 9 verdiepingen van complete gekte! Alles maakte geluid, bewoog, was roze schreeuwerig of op een andere manier opvallend, met een gangpad van maximaal 1 meter. Gelukkig hadden ze inderdaad beddengoed en gingen we stuiterend weer naar buiten (maar wel met een lach). Terug op de kamer heb ik mijn kamer zo ver mogelijk ingericht en bleek er toch nog wel potentie in te zitten en heb ik goed kunnen slapen.
Vandaag begon met een queeste voor ontbijt, wat resulteerde in een paar tankstationbroodjes (uiteraard wit zonder enige vezel) en een wandeling door de stad bij licht. Rond twee uur kwamen eindelijk ook de laatste reisgenoten ons appartement in gelopen en na een warme ontmoeting waren we compleet. De rest van de dag hebben we ook hun alles laten zien en naar hun kamers begeleid. (Valerie zit en Pepijn zitten beiden alleen in een complex en ik zit samen met Thijs Erik en Emiel) De tijdelijke kamer van Valerie bleek praaaachtig uitzicht over Tokyo te hebben en dit leide voor mij voor het eerste echt geruststellende beeld van Tokyo en Japan. Na ook weer een overheerlijk Japans diner met ons allen zit ik nu eindelijk weer achter mijn laptop op m’n kamer.
Het is inmiddels 01:13 ’s nachts en ik ben behoorlijk uitgeput. Door het schrijven van dit verhaal ben ik zowel iedereen thuis voor het eerst echt gaan missen als dat ik het gevoel heb gekregen dat het wel eens een prachtige tijd kan gaan worden. Ik verheug me iig nu al om morgen Tokyo nog wat verder te verkennen met mijn vrienden hier. Omdat ik echt moe ben zult je voorlopig even zelf de goede plaatjes bij het goede verhaal moeten zoeken. Ik heb een selectie van plaatjes hier op picassa gezet:
 |
| reis+dubai |
Ik ga nu lekker douchen en slapen! Ik hoop jullie snel te persoonlijk te kunnen spreken
Hele dikke kuffel,
Chris
