Er is weer een hoop gebeurd afgelopen weken. Ik heb het zelfs zo druk gehad dat ik geen tijd heb gevonden om de blog up te daten. Maar hier op het AIST is er gelukkig genoeg tijd om een leuk verhaal te schrijven aangezien we voorlopig alleen nog maar dataverwerking aan het doen zijn. Dat komt er op neer dat we 1400 loopjes moeten omvormen van een motion capture puntenwolk tot een tabel met nuttige data, door 1400 keer met de muis op 5 knoppen te klikken, de beweging te checken en te wachten (de rest hebben we met MATLAB al geautomatiseerd). Ik merk nu al dat ik genoeg tijd heb voor een lekker uitgebreid verhaal, dus ga er maar goed voor zitten!

(Mocht je geen zin hebben in het hele lange verhaal: Het gaat hier prima en ik vermaak me geweldig :D )

Inmiddels alweer dik 2 weken geleden zijn Ik, Thijs, Pepijn en Valerie naar het Fuji-q Highland attractie park geweest. Om 5:30 moesten we ons bed uit om de bus te halen. Ik en Thijs waren netjes op tijd bij het busstation, waar Val al op ons aan het wachten was. Pepijn daarentegen had de locatie ietsie verkeerd begrepen en was op weg naar een heel ander station. Toen we daar achter kwamen en hij eindelijk in de goede trein zat vertrok onze bus al bijna (en Japanners houden NIET van vertraging! Dus ze wachten niet) Maar dankzij een sprint waar usain bolt nog een puntje kan zuigen hebben we de bus toch nog gehaald.

Eenmaal aangekomen bij fuji-q highland viel het weer een beetje tegen. Het was koud en het regende. En helaas waren daardoor 2 van de 3 grote achtbanen gesloten… Maar de 3e genaamd FUJIYAMA (koning der achtbanen!) was wel open. We moesten er bijna 2 uur op wachten, maar hij was het waard! Deze achtbaan heeft (had) meerdere wereldrecord op zijn naam staan: hoogste achtbaan (79m!!), langste vrije val (70m) en de snelste (130km/h). na een ochtendje rondslenteren ging er opeens het gerucht dat ook een andere achtbaar open ging aangezien het was gestopt met regenen. De eejanaika . Valerie en Pepijn waren al dicht in de buurt dus die konden vrijwel vooraan aansluiten. Ik en Thijs stonden echter nog in de rij voor een andere attractie (50m hoge zweefmolen, ook erg leuk :P ) toen wij 8 minuten later eindelijk bij de achtbaan waren aangekomen was de rij opgelopen tot 1 uur 20 min! Toen hebben we maar even misbruik gemaakt van de Japanse gastvrijheid en ons Europese uiterlijk en zijn we vriendelijk langs de hele rij gewandeld om aan te kunnen sluiten bij onze vrienden (tomodachi). Waarna we direct in konden stappen. Deze achtbaan was echt totaal anders dan alles wat we al kenden. De stoelen kunnen namelijk nog om een extra as draaien waardoor je na heerlijk op je rug naar de wolken getakeld te zijn je opeens head first naar beneden dondert om vervolgens de rit van je leven te krijgen! Hiervan bekomen bleek ook de laatste achtbaan (DODONPA)  geopend te zijn en konden we aansluiten in een rij zo lang, dat je halverwege bent vergeten waarvoor je ookalweer in de rij stond. Toen we in de achtbaan stapten wisten we het echter allemaal weer! We zouden worden afgeschoten van 0-172km/h in 1.8 seconden!!!! Ik herhaal: een komma acht seconden!!!! Dat is echt onwerkelijk hard! De rest van de achtbaan was niet eens meer zo spectaculair (50 recht omhoog en weer naar beneden) en was wel lekker om te bekomen van deze acceleratie. Na nog een laatste ritje in de FUJIYAMA was het weer tijd voor de bus…



…Maar gelukkig niet voor mij en Pepijn. Wij hadden een hostel geboekt bij het naastgelegen meer, want wij hadden op google earth gezien dat dit een hele mooie locatie was om te wandelen en dat we vlak bij mnt. fuji zaten. Tot toen hadden we namelijk nog helemaal niks van mnt fuji gezien, terwijl dit zelfs vanuit Tokyo al mogelijk had moeten zijn… Na een heerlijk lange nacht (en een prima sake) waren we fris en fruitig voor een mooie wandeling en gelukkig was het ook kraakhelder. En inderdaad, na 2 minuten lopen verscheen er opeens een enorme berg aan de horizon: mnt Fuji (of zoals ze hem hier noemen: Fuji-san, meneer Fuji). Eindelijk! Onze wandeling was goed begonnen! De wandeling zou gaan over een bergrug helemaal naar de top van de mnt mitutouge op 1900m. dat was dik 900m hoogteverschil vanaf het meer. De heenweg ging ondanks de heeeeele smalle en gladde paadjes langs diepe afgronden redelijk soepel. En na een halve race met een stel Australiërs die we ook in de hostel waren tegengekomen waren we boven. Iets vanaf het pad zagen we een groep bergbeklimmers op een uitstekende rotspunt zitten en daar zijn we toen ook maar heen gekloutert. Daar stond een adembenemend uitzicht op ons te wachten. Mnt fuji kwam net boven de nevel uit, de bladeren begonnen te verkleuren en het dal was helder. Helemaal op het puntje konden we prachtige foto’s maken! Wel vroegen we ons beiden af hoe het kwam dat twee jongens met toch wel een beetje hoogtevrees boven een minstens 100m hoge afgrond (zonder hekje!) op een uitstekend rotspuntje zaten. Na heeel voorzichtig weer terug geklommen te zijn gingen we via een andere route weer terug naar beneden. We waren blijkbaar net op tijd bij het uitzicht want binnen notime was het plotseling bewolkt. Wel vonden we een eindje verder nog een prachtig uitzicht op mnt fuji en terwijl we daar foto’s aan het maken waren kwam er uit het niets een complete filmploeg op ons af. Na een praatje bleken ze een documentaire over de natuurbescherming in het natuurgebied rond mnt fuji te maken. En tot onze verbazing pikten ze gelijk nadat we wegliepen ons fotoplekje in om vanaf daar prachtige filmbeelden te schieten. Maar we waren nog lang niet beneden. En de weg werd steeds steiler, gladder en onherbergzamer. En met onze gladde schoenen waren we daar niet echt op voorbereid. Nadat Pepijn bijna op een slag was gestapt was de maat vol en belden we maar eens met het thuisfront voor een oppeppertje. Emiel kon dat wel waarderen en zong op ons verzoek spontaan een sinterklaas liedje (sinterklaas kapoentje voor de nieuwsgierigen). Achteraf bleek dat hij op dat moment door Tokyo fietste dus het moet er vreemd uitgezien hebben voor de voorbijgangers ;) Door deze oppeper konden we de weg weer vol goede moed vervolgen en hebben we de prachtige wandeling relaxed afgemaakt.



Voor mijn schoenen betekende deze wandeling wel de doodslag... Mijn Linker schoen was helemaal open gescheurd en van de rechter miste de helft van m’n veter. Dit was een mooie kans om het mode gebied Harajuku te ontdekken. Samen met Pepijn zijn we minstens 20 winkels afgegaan voordat ik eindelijk mooie (wit met bruin groene rand) schoenen gevonden. De verkoper was werkelijk geïntrigeerd door mijn oude Cruiyf sneakers dus die heb ik maar in de winkel achter gelaten.

Op het moment van typen begin ik me nu toch wel een beetje schuldig te voelen over het feit dat ik dit allemaal in de tijd van de baas aan het maken ben. Aan de andere kant is dit ook een mooie gelegenheid om het eens over de efficiëntie van Japanners te hebben. Ondanks het feit dat ik dit hele verhaal het afgelopen uur heb getyped heb ik een stuk meer werk verzet dat een gemiddelde Japanner hier. Een Japanner zou namelijk nooit op het idee komen om tijdens het processen van het een programma (wat 15 duurt) gewoon het zelfde programma een 2e keer te openen en daar alvast het voorbereidende werk voor de volgende te doen. Sowieso zijn de Japanners die wij tegen komen niet erg efficiënt. *Chris checkt even de data en zet de volgende sessie aan het processen en typed weer verder:* In het verkeer kom je bijvoorbeeld vele werkplaatsen tegen waar een persoon daadwerkelijk iets doet en waar minstens vijf stokzwaaiers omheen staan om het verkeer in goede banen te leiden. (terwijl we daar in Nederland gewoon een fatsoenlijk knipperend bord voor neerzetten) Ook staan er bij elke uitrit van een bouwplaats of garage minstens 2 stokzwaaiers. Ook staan er verkeersagenten ONDER de stoplichten om aan te geven of het rood of groen is. Ook zijn we straatmeters tegen gekomen die met een MEETLINT de straat aan het meten waren. Ook… Maar ik dwaal een beetje af volgens mij… Waar was ik ookalweer? Owja! (check trouwens de fotos van Pepijn voor zijn fotoserie over nutteloze beroepen)




Misschien is het een goed moment om een keer uit te leggen hoe een normale werkdag er hier voor mij uit ziet: De wekker gaat meestal al rond 7:17. Dan ontbijten met muesli en melk (ze hebben hier helaas geen fatsoenlijk brood, alleen nep wit brood…), wassen, tas pakken en zorgen dat ik 8:00 op de fiets zit. Meestal zijn we rond 8:15 eindelijk weg en dan komen we 10 min later Pepijn tegen bij Tokyo station. Dan is het ongeveer nog 35 min fietsen door het verkeer om bij AIST te komen. Daar zijn we dan meestal als een van de eersten aanwezig. Dan moeten we verplicht sloffen/slippers aan voor in de kantoren en gaan we aan het werk (en pakken we een kopje koffie). Van 12 tot 1 is het hier, en in de rest van Tokyo middag pauze. Meestal eten we dan een zelfgemaakte en af en toe een gekochte ‘bento’. Dat zijn lunchpakketten met rijst, een paar stukken vis en/of vlees en wat groente, Ze zijn over het algemeen best wel lekker en voedzaam. Een keer per week gaan we met onze collega’s mee lunchen. Er zitten in heel Tokyo namelijk veel restaurants die een soort lunch menu aanbieden, dat is een complete maaltijd voor ongeveer 10 euro. Meestal komen tijdens dit soort lunches de wat luchtigere onderwerpen aan bod en is de sfeer erg goed. Na de lunch is het doorwerken tot zes uur (Edwin Evers begint dan net met z’n geweldige ochtendprogramma!) en dan weer op de fiets naar huis of naar de fitness. Thuis eet Pepijn meestal mee met mij en Thijs op de 5e verdieping. Daar hebben we een automatische rijstkoker voor de rijst en een pit voor de rest. Dus over het algemeen eten we veel simpele dingen zoals chili con carne, pasta, curry en tonijnsalade. Na het eten is het ieder voor zich, maar af en toe ook gezellig met z’n allen film of series kijken.



Eindelijk is het zo ver! We hadden er lang naar uit gekeken: Halloween!! Vanuit Nederland had nog niemand zoiets meegemaakt dus alles was nieuw voor ons. We hebben voor de zekerheid allemaal maar een Dracula cape gekocht en iedereen afzonderlijk nog wat accessoires zoals tovenaarshoeden, skelet handschoenen, maskers en een stropdas. Toen we vrijdag in de tram zaten warden we nog vreemder aangekeken dan normaal en we zagen eigenlijk geen andere kostuums. Aangekomen in Roppongi werden we gelukkig bedolven onder de feestgangers en was de sfeer gelijk al top. De eerste uren van de avond hebben we gewoon bij het supermarktje met een biertje doorgebracht en hebben we gekeken naar de meest vreemde kostuums die voorbij kwamen. We hebben echt van alles gezien: tientallen picachu’s, 3 Jack Sparrows (waarvan eentje zo goed dat we begonnen te twijfelen of het niet gewoon echt Johnny Depp was) een fantastische Michael Jackson in thriller pak en nog veeeeeeeeeeeeeeeeel meer. We zijn echt met tientallen mensen op de foto gegaan en we werden ook voor tientallen foto’s gevraagd. Daarna ging het feest verder in de ‘Gas Panic’, inmiddels onze stamclub. Waar we de hele nacht door nog hebben gedanst en op foto’s zijn gegaan.



De volgende dag zijn ik Valerie en Thijs naar een wolkenkrabber van 52 verdiepingen in roppongi hills gegaan om daar van het uitzicht te genieten en wat cultuur mee te pakken. We waren alleen vergeten dat er op dat moment een orkaan over Tokyo trok… maar alsnog zijn we naar boven gegaan. Dat geeft toch een spooky gevoel met de razende wind om het gebouw op de 52e verdieping, maar het was wel erg mooi. Er zat boven ook er een museum voor moderne kunst. Geïnteresseerd als wij zijn zijn we natuurlijk naar binnen gegaan. En eerlijk gezegd was het best wel indrukwekkend. De eerste ruimte bestond uit een enorme witte zaal met in het midden een sneeuwstorm en in de volgende ruimtes was ook erg veel ruim opgezette minimalistische moderne kunst. De laatste ruimte was wat mij betreft het leukst. Daar had een kunstenaar een soort wit bos gemaakt waar je van onderuit doorheen kon kijken alsof je een stokstaartje was.



Die avond ging het Halloween feest ook weer door! De kostuums waren nog mooier dan de dag ervoor, er waren nog meer mensen en we hebben nog veel meer fotos gemaakt. We zijn ook weer een stuk of 5 clubs af gegaan en het was een prachtige nacht. De foto’s zeggen eigenlijk wel genoeg…



En dan zijn we aangekomen bij deze week. Na al het gefeest van de afgelopen weken was het tijd voor iets meer rust. We hebben met z’n allen de parken van Tokyo uitgeprobeerd en zijn daar weer heerlijk tot rust gekomen. Ook hebben we ‘Ginza’ (de Fashion wijk van Tokyo) eindelijk eens bezocht. Het enige wat we daar wel konden betalen was het kopje koffie (en dat was al meer dan 5 euro). Ginza is echt de PC hoofdstraat in het kwadraat. We zijn minstens 5 Armani winkels tegen gekomen en ook Louis Vuitton, Prada etc etc etc. Horloges van over de 100.000 euro, jassen van meer dan 5.000 euro. Je kunt het zo gek niet bedenken of ze hadden het (tegen een belachelijke prijs).



Wat ook spectaculair was waren de protesten tegen China. Ik heb Japanners nog niet veel emoties zien tonen, maar hier waren ze daadwerkelijk boos! Wel bleven ze keurig in rijtjes lopen, en wachtten ze zelfs voor het rode stoplicht! Er was dan ook genoeg politie op de been om een klein land in bedwang te houden. De dag erop was het nog erger. Ze scheurden met propaganda busjes (met van die speakers op het dak, maar uiteraard wel met gepimpte velgjes) door de straten van Ginza en ze zochten zelfs bijna de confrontatie met de politie, gewapend met knuppels en decibelmeters, op!

En is het weer ongeveer nu. Het is hier inmiddels 17:11 en we mogen over een klein uurtje weer naar huis. Niemand die dat controleert trouwens. Ik ben ondanks het schrijven van deze blog toch nog hard genoeg opgeschoten om de ‘krappe’ deadline van volgende week al te halen. Geen enkele reden om me schuldig te voelen dus. Straks thuis even nog de foto’s en links bij het verhaal plakken en dan op internet zetten!

Dan nog even wat huishoudelijke mededelingen: ik heb begrepen dat het vrij lastig is om een reactie te plaatsen bij mijn verhaal. Dit maakt niet uit, ik krijg de meeste van jullie reacties ook gewoon binnen via de telefoon (skype) dus ik blijf ook op de hoogte :P
Voor wie mijn skype naam nog niet heeft: het is “crozemuller”. Voeg me toe en dan spreken we elkaar nog wel en je kunt ook altijd mailen naar chriroz@gmail.com

Nu ben ik toch echt helemaal klaar met mijn verhaal. Complimenten als je het hebt volgehouden tot het eind :P en er rest mij niks anders dan iedereen de hartelijke groeten en dikke knuffels te geven!

Chris

fuji-q

rond Halloween

PS. binnenkort komt er nog een albumpje met foto's bij oa van halloween. maar die zijn met andere camera's genomen dus dat komt later

PPS.
groeten uit Tokyo van CITES!!

Hallo Iedereen,

Het echte leven in Tokyo is begonnen. Vanaf nu nemen het aantal eerste indrukken af en begint de routine langzaam te komen. We gaan naar ons werk, de supermarkt en uit. En toch verveel of erger ik me nog steeds geen moment en blijft alles leuk.

Onze fietsen hebben hun dienst bewezen en ze hebben zichzelf inmiddels al bijna weer terug betaald. Iedereen kent de route naar het AIST al uit z’n hoofd en we kunnen ons moeiteloos door het extreem drukke verkeer manoeuvreren alsof we nooit anders gedaan hebben (hier volgt hopelijk nog een filmpje van) .

Er is natuurlijk weer een hoop gebeurt sinds mijn vorige post. We hebben het uitgaansleven van Tokyo goed bestudeerd. Tijdens onze zoektocht zijn we oa in club ‘Womb’ geweest, dit schijnt een van de top 5 beste clubs ter wereld te zijn. En het was er inderdaad erg gaaf, maar nog leuker vind ik de veeele kleinere barretjes en clubjes waar ook altijd wat te beleven is. Ook hebben we eindelijk rust in Tokyo gevonden in het enorme stadspark. Geloof het of niet, maar ik ben daar zelfs al ontdekt als model :P Ook zijn we Tokyo (bijna) uit geweest in het stadje Kamakura. Daar stikt het echt van de tempels, heiligdommen, shrines etc. Heel indrukwekkend om te zien. En in dit korte lijstje van activiteiten vergeet ik waarschijnlijk nog van alles (maar daar zijn de foto’s dan weer voor ;) )

Mijn kamertje is inmiddels fatsoenlijk ingericht, en dat hebben we gisteravond maar direct bewezen door hier met 5 man comfortabel een film te kijken. Ik heb zelfs nog de ruimte gevonden voor een simpele elektrische hobby gitaar.

Op hele korte termijn gaan we in ieder geval naar fujikyu highland waar ze achtbanen hebben waar ik als werktuigbouwer nu al van zit te stuiteren (0-172 km/h in 1.8 sec?, 80m hoog?, 4d coasters? JAZEKER!)

Kort samengevat: Dit verhaal komt er voor mij persoonlijk op neer dat ik me hier nog geen moment zorgen heb hoeven maken en dat ik enorm uit kijk naar de komende 4 maanden Tokyo!

Dikke knuffel,

Chris

PS Lees ook eens een blog van mijn reisgenoten (links staan rechts!), voor nog veeeel meer verhalen, fotos en filpjes (het pw van Valeries blog is: Japan2010)

PPS Je kunt je hier rechts --> ook aanmelden om automatisch bericht te krijgen als ik weer iets post!

PPPS Er kan hieronder zelfs ook gereageerd worden op de blog

2010-10-10

Ik ben inmiddels aan het werk (nouja… werk) bij AIST! We zitten in een werkelijk prachtig gebouw wat een overblijfseltje is van een geflopte wereldtentoonstelling. En ook de rest van ons eiland, genaamd Odaiba, staat vol met de meest waanzinnige gebouwen! Binnen in ons gebouw is het echter constant 28 graden omdat vanaf oktober de airco niet meer aan kan. Van hard werken komt het dus nog niet. Dit maakt gelukkig niet veel uit, want onze begeleider is deze hele week weg zonder dat hij ons enige introductie in het onderzoek heeft gegeven. Ter compensatie hebben we al wel veel te veel literatuur over ons globale onderzoeksgebied gekregen.

From 2010-10-08

Dankzij AIST mochten we afgelopen week wel naar CEATEC. Dit is een enorme electronica beurs waar de laatste stand van technologie gepresenteerd wordt. En met onze business/VIP pas mochten we ook overal komen. We zijn daar werkelijk alles tegengekomen: micro laser projectoren, tientallen I-pad concurenten, Laptops met 2 schermen, 3d filmende mobieltjes, TV’s met meer oppervlakte dan onze kamers en natuurlijk heel veel boothbabes.

From 2010-10-08

Helaas moesten we afscheid nemen van Valeries tijdelijke veeel te luxe appartement. Maar gelukkig bevalt haar nieuwe kamer haar ook prima.

From 2010-10-08

Inmiddels hebben we ook onze kookroutine te pakken gekregen en begint het hier thuis aangenaam wonen te worden. We hebben fietsen (100 euro nieuw!) gekocht waarmee we dagelijks 10 euro aan metro tickets besparen (maar we houden de reiskosten vergoeding ;) Het is hier trouwens prima fietsen: De route is prachtig en de fiets is hier door de stad zelfs sneller dan de Lamborghini die we inhaalden. Je moet wel overal op de weg fietsen,maar dat kan prima zolang je niet vergeet LINKS te houden. Ook hebben we een geweldige aanbieding van mobieltjes te pakken gekregen. We kunnen voor 10 euro per maand onbeperkt naar elkaar smsen en van 01:00 tot 21:00 gratis bellen!

From 2010-10-08

Vanavond gaan we uit in Shibuja totdat de metros morgenochten weer gaan rijden, zo gaat dat hier blijkbaar. Ik hoop ook dat het ons dit weekend gaat lukken om Tokyo eens uit te komen, voor wat meer natuur om ons heen.

En binnenkort Disneyland Tokyo!

Tot volgende keer! Dikke knuffel!

Chris

2010-10-08

[3-10-10 updated: extra foto's en filmpjes toegevoegd! ook extra fimpjes bij m'n eerste bericht]

Hey iedereen,

Ik heb nu de eerste ervaringen van Tokyo achter de rug en er is me een ding goed duidelijk geworden: je hoeft je hier nooit te vervelen. Er is altijd wel ergens iets te doen. Iedereen heeft inmiddels zijn kamer ingericht en begint zich al een beetje thuis te voelen. De afgelopen dagen hebben we ongeveer non-stop door Tokyo geslenterd en hebben we de buurt leren kennen. We weten waar de supermarkten te vinden zijn en we hebben een plek gevonden waar we ongestoord met z’n allen kunnen praten en chillen: Ons dak! Vanaf nu genaamd de ‘rooftop bar’.

Ook hebben we twee van onze huisgenoten een beetje leren kennen. Eentje is een voornamelijk Japans sprekende gezellige man. En de ander is een Japanner die werkt als freelance vertaler engels! Hij spreekt dan ook perfect engels (dit is erg bijzonder in Tokyo hebben we al gemerkt). Hij heeft ons een hele uitgebreide rondleiding door Tokyo gegeven en heeft ons de nuttige plekjes laten zien. Ook hebben we kennis gemaakt met de metro in Tokyo

Voor de rest van het verhaal moeten jullie de foto’s maar bekijken, daar staat ook nog commentaar van mij bij. Ook heb ik voor de nieuwsgierigen fototjes van mijn kamer toegevoegd.

Eerste week in Tokyo

Groeten uit Tokyo!

Chris

PS. Ik ben er achter hoe ik filmpjes kan uploaden, dus houd ook mijn eerste dubai bericht in de gaten want daar komen ook nog filmpjes bij!

Dubai en aankomst in Tokyo

Hallo iedereen!!

Allereerst:  Alles gaat hier TOP. Iedereen is veilig in Tokyo aan gekomen met hier en daar nog wel wat jetlags. En iedereen is vrolijk en enthousiast.

Welkom allemaal op deze blog over mijn belevenissen in Japan. Zoals jullie weten zit ik 5 maanden in Tokyo om daar samen met 5 collega’s onderzoek te doen op het AIST instituut. Op het moment van schrijven zit ik 5 hoog in een kamertje van dik 6 vierkante meter in hartje Akihabara, een wijk in het centrum van Tokyo. Maar voordat ik verder in ga op ‘nu’ zal ik eerst vertellen hoe ik hier ben terecht gekomen.

De plannen voor deze reis zijn meer dan anderhalf jaar geleden ontstaan toen we met een groep vrienden en mede werktuigbouwers het idee kregen om samen te gaan werken met universiteiten in het buitenland. Dit heeft geresulteerd in een prachtig project, onder de naam CITES, met 12 man in samenwerking met een instituut in Italië. Dit vonden we zo leuk dat we dit jaar nog een CITES wilden organiseren. Uiteindelijk is het gelukt om dit project twee opvolgers te geven: ‘CITES Zurich’ en ‘CITES Tokyo’. Later in de blog zal ik wat meer over de inhoud van het project vertellen, maar omdat het mij vooral om de belevenis van buitenland met vrienden gaat zal ik mij in deze blog op focussen.

Ik ben 22 september samen met Emiel en Thijs vertrokken uit Nederland. We konden de aanbieding van een stop-over op weg naar Tokyo niet weerstaan dus vlogen we met Emirates richting Dubai. Het eerste wat ons daar op viel nadat we door de rij van paspoortcontrole waren gekomen was de ongelofelijke hitte. Zelfs om 2 uur ’s nachts was het nog 32 graden. We zijn met een (bijzonder goedkope) taxi naar ons hotel ‘ABC Arabian suites’ gegaan. Tot onze verassing waren de kamers enorm en hadden we zelfs een woonkamertje en keuken en maar liefst 2 douches en 3 wc’s. Na een goede nacht slaap en een ontbijtbuffet zijn we Dubai echt in gewandeld op zoek naar avontuur. We probeerden lopend de haven te bereiken, maar dit was in de hitte van 40 graden nog een hele opgave. Op het moment dat we hadden besloten om terug te gaan naar het hotel omdat het geen jachthaven bleek te zijn werden we door een local naar in een verdacht uitziend gebouwtje gewenkt. Binnengekomen bleek dit een geitenslachterij te zijn en werden we als toeristen raar aangekeken maar dat nam de grappige ervaring niet weg. Na een duik in het zwembad en een ontmoeting met een naar eigen zeggen afrikaanse prof voetballer en zijn manager zijn we naar de echte atracties van dubai gegaan. Eerst naar de Burj al Arab, het zeilvormige hotel van 300m. maar daar konden we helaas niet binnen komen maar de naastgelegen hotels waren prachtig en gaven ook een mooi uitzicht over het gebouw. Ons volgende plan was om op een van de vele stranden te komen, maar dit was dankzij de uitstekende hotel beveiliging erg (nog) niet te doen. Wel hebben we veel hotels van binnen en buiten bekeken. Onder andere zagen we het prachtige ‘Atlantis the Palm’ op het prachtige maar volgestampte palmeiland van dubai. En we eindigden deze dag op het toch nog op een strand waar het uiteindelijk gelukt was om binnen te sneaken met prachtig uitzicht over de skyline van dubai en een pizza tussen de enorme hotels en een heel tevreden gevoel.

Dag twee in dubai begon op russian beach en vervolgens wilden we een simpel broodje kabab proberen. Volgens de prijslijst van het duur uitziende restaurant stond dat dit voor omgerekend 5 euro mogelijk was. Toen we eenmaal zaten en de bestelling werd opgenomen bleken er echter nog heel veel dishes bij te horen en eindigden we met een tafel vol eten. De prijs ervan was voor ons nog een mysterie dus hebben we het met veel zorg opgegeten er van uitgaande dat het wel eens heel duur kon worden. Uiteindelijk bleek het mee te vallen en waren we voor 14 euro voor de hele dag gevuld. Het doel van die dag was de 828 meter hoge Burj al Kalifa. We waren dankzij onze uigebreide maaltijd iets te laat, maar gelukkig was dat geen probleem en konden we met onze kaartjes naar boven. Boven bleek de 124^e verdieping te zijn met een prachtig observatie dek en nog minstens 300m toren boven ons. Hoewel je door het woestijnstof niet alt te ver kon kijken was het uitzicht nog steeds adembenemend. Daarna was het tijd voor feest! Na lang navragen, een Duitse beddenverkoper met antwoord,  een broekwissel (korte broeken werden blijkbaar nergens toegelaten) gingen we richting het barasti waar een beach party zou zijn. En dat was er zeker! Gratis entree, drankjes 5-8 euro en een prachtig strandcomplex met minstens 3 dj’s die de meest foute muziek draaiden. En zo eindigde ik ook deze dag met een smile op mijn gezicht.

De volgende dag zijn we nog eens langs alle leuke plekken van de eerste twee dagen gedaan zoals de ongelofelijke fonteinen show onder de Burj al Kalifa. En na een douche in de gym van ons hotel (want we hadden als geen kamer meer) gingen we rond 11 uur ’s avonds richting vliegveld en richting Japan.  Niet wetende wat ons daar te wachten zou staan, maar met een hoofd vol geruststellende ervaringen uit Dubai stapten we op het vliegtuig naar Tokyo.

Na een wederom prettige vlucht landden we rond 17:30 locale tijd op narita airport en mochten we gelijk met een soort metro naar de hoofdhal van het vliegveld. Pepijn, die 3 uur eerder was aangekomen en onze begeleider Edwardo zouden op ons wachten bij station Hakiabara in Tokyo. We besloten gelijk maar het openbaar vervoer uit te testen en dus gingen we allemaal met minstens 40kg bagage de metro in. De metro bleek iets vaker te stoppen dan verwacht en dus kwamen we een half uur te laat op het afgesproken punt aan. Een na een paar minuten overwhelming van de vele lampjes en reclames, zagen we eindelijk Pepijn met een brede grijns op ons afkomen. Samen zijn we richting kamers gegaan.

Aangekomen bij de kamers wachtte ons een schok: 7 m2 is echt heeeeel klein. en ook de rest van het huis is veel ‘compacter’ dan we van Nederland gewend waren. Gelukkig werden we door Edwardo mee uit eten genomen naar een sushi restaurant waar ik gelijk al de lekkerste vis tot op heden heb mogen proeven. Vervolgens volgde een nog veel grotere schok: ‘doki’. Dit was de naam van de winkel waar we ons beddengoed (want dat was er ook niet) konden kopen. Het waren 9 verdiepingen van complete gekte! Alles maakte geluid, bewoog, was roze  schreeuwerig of op een andere manier opvallend, met een gangpad van maximaal 1 meter. Gelukkig hadden ze inderdaad beddengoed en gingen we stuiterend weer naar buiten (maar wel met een lach). Terug op de kamer heb ik mijn kamer zo ver mogelijk ingericht en bleek er toch nog wel potentie in te zitten en heb ik goed kunnen slapen.

Vandaag begon met een queeste voor ontbijt, wat resulteerde in een paar tankstationbroodjes (uiteraard wit zonder enige vezel) en een wandeling door de stad bij licht. Rond twee uur kwamen eindelijk ook de laatste reisgenoten ons appartement in gelopen en na een warme ontmoeting waren we compleet. De rest van de dag hebben we ook hun alles laten zien en naar hun kamers begeleid. (Valerie zit en Pepijn zitten beiden alleen in een complex en ik zit samen met Thijs Erik en Emiel) De tijdelijke kamer van Valerie bleek praaaachtig uitzicht over Tokyo te hebben en dit leide voor mij voor het eerste echt geruststellende beeld van Tokyo en Japan. Na ook weer een overheerlijk Japans diner met ons allen zit ik nu eindelijk weer achter mijn laptop op m’n kamer.

Het is inmiddels 01:13 ’s nachts en ik ben behoorlijk uitgeput. Door het schrijven van dit verhaal ben ik zowel iedereen thuis voor het eerst echt gaan missen als dat ik het gevoel heb gekregen dat het wel eens een prachtige tijd kan gaan worden. Ik verheug me iig nu al om morgen Tokyo nog wat verder te verkennen met mijn vrienden hier. Omdat ik echt moe ben zult je voorlopig even zelf de goede plaatjes bij het goede verhaal moeten zoeken. Ik heb een selectie van plaatjes hier op picassa gezet:

reis+dubai

Ik ga nu lekker douchen en slapen! Ik hoop jullie snel te persoonlijk te kunnen spreken

Hele dikke kuffel,

 

Chris